En toen lachte ze #wattys2015

32. Zij

Het is leuk om te weten dat ik Daan ook al een beetje ken. Mijn mensenkennis heeft echt een opstoot gekregen door hem te ontmoeten.

Ik giechel wanneer zijn grijze ogen aandacht vragen aan de mijne. Hij grijnst ook. 'Je bent echt niet te geloven,' zegt hij.

Ik grijns nog breder. 'Dit is geen cliché Daan.'

'Dat weet ik,' zucht hij, 'al was een cliché wel wat makkelijker geweest.'

'Waarom?' nieuwsgierig flapt de vraag over mijn lippen.

Daan rolt met zijn ogen. 'Dan had ik allang geweten wat te doen en wat te antwoorden.'

Mijn mond vormt een 'O'.

'Nu weet je het zelf niet,' lacht hij. 'Zoals ik al eens zei; je bent onvoorstelbaar.'

Ik bloos en buig mijn hoofd.

Daan schuift naar me toe. Zijn lichaam verbreekt de afstand tussen ons.

Ik voel zijn warmte, het leven in hem. Mijn hart klopte nog nooit zo snel als nu. Ik voel het in mijn keel, mijn hoofd, mijn borst, mijn hele lijf.

Daan kijkt me onderzoekend aan. 'Je bent zo anders,' fluistert hij. 'Je bent niet opvallend, of makkelijk, of voorspelbaar. Je bent net het tegenovergestelde. Je bent speciaal, ik wil dat je voor altijd zo blijft.'

'Ik ben niet knap,' zeg ik zacht. 'niet slim, of atletisch of uitblinkend in een bepaalde sport. Ik ben gewoon té normaal.'

'Nee,' zegt Daan. 'Net niet. Alles wat jij niet blijkt te hebben, maakt je speciaal. Want wat men ziet als normaal heeft op jou geen vat. Jij maakt jezelf, zo puur en zuiver dat het haast ongelofelijk is.'

Mijn ogen verwijden zich. Ik heb het gevoel dat mijn hart naar buiten springt.

Het is overal.

Daan kijkt me diep in de ogen, in mijn ziel, in mijn alles.

En ik kan niet stoppen met staren en glimlach als een gek. Dan brengt hij zijn gezicht dichter bij het mijne - die afstand, zo klein.

Hij laat een hand in mijn haren verdwijnen, zijn vingers vouwen zich om mijn achterhoofd.

Mijn ogen sluiten zich als vanzelf.

'Uw chocolademelk,' zegt een opgelaten stem.

We kijken beide verbijstert, in de war, op.

Spelbreker.