En toen lachte ze #wattys2015

65. Hij

Zenuwachtig friemel ik aan mijn shirt. Mijn hart bonst sneller dan ooit, wat best ironisch is tegenover Bo.

Ik lik langs mijn droge lippen. Mijn gevoelens gaan met mezelf op de loop. Onzeker voel ik me en dat gevoel blijft in me zitten.

Mijn vingers klemmen zich steviger om het kleine boeketje bloemen dat ik vast heb. De rode rozen, met één witte. Mijn lippen krullen op.

Bo, mijn speciale bloem. Ik recht mijn schouders, alsof ik me klaar maak voor een moeilijke confrontatie en mijn vinger drukt op de bel.

Stemmen zweven naar mijn oren toe.

Mijn hartslag versnelt nog een beetje. Ik tril lichtjes, verwachtingsvol.

De deur wordt geopend, haast als een poort die naar de hemel leidt. De moeder van Bo staart me aan.

Haar ogen glijden van mij, met mijn zwarte jas en afgetrapte sneakers, naar de bos bloemen in mijn hand.

Even zie ik twijfel in haar ogen. Haar dochter met een jongen, maar dan schudt ze haar hoofd. 'Daan.'

'Hallo,' fluister ik, want mijn stem is plots zwak en verstopt.

Bo's moeder sluit de deur achter me als ik mijn voet over de drempel zet. Er gaat een schok door me heen.

'Doe je schoenen en je jas even uit, wil je?'

Als in trance doe ik wat ze van me vraag. Bo's vrolijke, gestippelde jas springt meteen in het oog en ik hang mijn eigen kledingstuk voorzichtig naast het hare.

'Ze is op haar kamer.'

Ik knik. 'Oké.'

Ik loop naar de trap, leg mijn hand op het verweerde hout. De stem van Bo's moeder houdt me staande. 'Daan?'

'Ja mevrouw?'

'Wees voorzichtig.'

'Hoe bedoelt u?'

Haar ogen staan onmogelijk triest, zorgen voor een steek in mijn hart. Ik lik langs mijn droge lippen, bang voor het antwoord dat ze me gaat geven.

'Haar hart is al genoeg gebroken.'