En toen lachte ze #wattys2015

30. Zij

Met wild bonzend hart - voor deze ene keer dan toch - volg ik hem naar buiten.

Zwijgend wandelen we door de straat. Ik laat mijn hand nonchalant langs mijn zij hangen, als in een aanmoediging om die te grijpen.

Na een paar tellen dringt de harde waarheid tot me door; hij gaat mijn hand niet vastnemen.

Opgelaten zucht ik en probeer de pijn te negeren die zich in mijn borstkast ophoopt.

Het gaat wel over.

Daan kijkt naar de overvliegende zwaluwen. Hun puntige staarten, het schelle gekwetter, de snelheid waarmee ze een duikvlucht inzetten achter een wanhopig insect.

Zij zijn zo lenig, zo levendig.

Zij zijn het tegenovergestelde van mij.

Ik ben eerder een bloem in de eerste vrieskou. Wanneer de vorst mijn bladeren raakt krul ik me op en vouw mezelf ineen. Zo kwetsbaar.

'Ze zijn zo mooi,' zegt Daan. 'Zo lenig, zo levendig.'

Wat ik net dacht. 'Het tegenovergestelde van mij,' vul ik aan.

'Jij bent een bloem,' zegt Daan met glinsterende ogen. Waarom voelt hij me zo goed aan? Alsof hij mijn gedachten kan lezen?

'Kwetsbaar,' fluister ik. 'Wanneer de eerste vrieskou me raakt verwelk ik en vergrauw, versmelt met de achtergrond tot er niets meer over is dan een herinnering aan wat ik ooit was.'

Er valt een stilte. Het is schrijnend, de harde waarheid.

Daan kijkt me strak aan. 'Niet kwetsbaar.'

'Wel,' zeg ik.

'Kwetsbaar,' zegt hij zacht. 'Tot er een redmiddel inzicht is.'

Mijn hart maakt een geschrokken - haast hoopvol - sprongetje. 'En dat is?'

'Ik zal je redmiddel zijn,' zegt Daan met verbazingwekkend krachtige stem. 'Want wanneer de zon terug begint de schijnen en de koude verdrijft ontvouw jij je terug. Ik zal de zon voor je zijn, mijn bloem.'

En dan pakt hij mijn hand.