En toen lachte ze #wattys2015

44. Zij

Ik grijns lichtjes en hij doet hetzelfde, zij het geforceerd.

'Ik heb geen kuiltjes in mijn wangen,' mompelt Daan als een klein kind dat zijn speelgoed niet krijgt.

Voor ik het zelf doorheb zijn mijn voeten bij hem aanbelandt. Mijn vinger prikt in zijn wang. 'En wat is dat dan?'

Daan kijkt mij doodstil aan en dan schiet zijn hand uit. Zijn vingers vouwen zich als een kluister rond mijn pols, maar het voelt niet beklemmend.

Mijn wangen worden warm. Ik zucht. 'Sorry.'

'Niets sorry,' fluistert hij en streelt met zijn duim de bovenkant van mijn hand.

Een golf kriebels trekt door mijn buik heen.

'W-we moesten maar eens gaan.' Ik trek me los en vlucht naar buiten.

Daan komt zwijgend achter me aan. De regen is niet geminderd, in tegendeel zelfs. Het is erger geworden.

We pletsen door het water en ik voel me terug een klein, onschuldig en vrolijk meisje. Ik stamp en het water spettert op Daans benen.

Hij trekt zijn wenkbrauwen op, zijn grijze ogen zijn net zo grijs als de hemel. Ik buig grinnikend mijn hoofd.

'Gaan we het zo spelen?' vraagt hij en doet hetzelfde. Ik gil speels.

Hij rent achter me aan. Na een paar meter verzwak ik en blijf hevig hijgend staan.

Daans ogen staan meteen bezorgd. 'Gaat het wel?'

'J-ja,' zeg ik en grijns dapper.

'Het is je hart,' zegt Daans stem plots. Hij klinkt kil en ijzig kalm.

Ik kijk geschrokken op. Mijn bange ogen vinden de zijne.

'Het is je hart,' herhaalt hij.