En toen lachte ze #wattys2015

25. Hij

Na een eindeloze tijd schalt de bel als een verlossend teken door het lokaal. Ik veer recht, misschien net te snel.

Mijn ogen glijden naar Bo - die hetzelfde probeert te doen. Ik verwacht geen hapering in dat patroon, dat kan haast niet.

Maar het tegendeel wordt bewezen wanneer haar hand naar haar borst schiet en een piepend geluid - als van een jong vogeltje - haar mond verlaat.

In plaats van te helpen verstijf ik, niet wetend wat er gebeurt en wat te doen. Bo hapt als een vis op het droge naar adem. Haar mond opent zich, wanhopig opzoek naar de zuurstof die haar blijkbaar niet helpt.

Dan kom ik bij en schiet naar haar toe 'Bo!' zeg ik luid. 'Gaat het wel?'

Niemand helpt ons. De leerlingen staren ons met doodse ogen aan, alsof ze door ons heen kijken. De andere helft sjokt naar buiten, alsof er niets gebeurd is.

'Raak met niet aan,' stoot Bo uit en slaat mijn hand weg.

Ik krimp ineen, bang, geschrokken, verward. Niet wetend wat ik fout heb gedaan volgens haar.

Ze knijpt haar ogen samen, ademt diep in en uit door haar mond en uiteindelijk laat ze haar hand zakken.

De leerkracht staart ons in stilte aan. Zijn mond een stukje open. Ik kijk kwaad terug. Volwassen noemt zich dat!

Ha, laat me niet lachen. Bo glimlacht moeizaam, haar gezicht nog bleker dan anders.

'Gaat het?'

'Er was niets,' zegt ze droog en ik merk de scherpe in haar stem op. Het betekent zoveel als 'niet verder vragen'.

Met spijt in het hart neem ik haar rugzak beet en gooi die over mijn andere schouder.

'Wat doe je?'

'Je rugzak dragen.'

'Niet,' ze knijpt haar ogen fijn, 'niet doen.'

'Jawel,' zeg ik zonder blikken of blozen. Ze steekt haar hand uit maar ik loop langs haar heen, de deur uit.

'Volgende les heeft mevrouw biologie niet?' roep ik nog. 'Tot zo.'

'Ik haat je,' zegt ze, maar haar zachte lach bereikt toch mijn oren.