En toen lachte ze #wattys2015

49. Hij

Ga achter haar aan! Doe het dan, schreeuwt mijn geest. En ik wil doodgraag doen wat het mij beveelt, maar mijn lichaam is verlamd.

Verlamd van afschuw. Verlamd door de pijn die in vlagen door me heen schiet.

Mijn lichaam wordt aan stukken gereten, mijn weerstand.

Tranen lopen over mijn wangen.

Daar gaat ze, met haar jas met vrolijke, witte stippeltjes. Maar nu lijken het hole, witte ogen die mij doods aanstaren.

Mijn benen beginnen onbedaarlijk te trillen. Ik wil ineen zakken en het uitschreeuwen.

Mijn stem vecht zich een weg naar buiten, schiet achter haar aan. 'Bo!'

Even zie ik haar tred veranderen, er verschijnt een twijfeling in, maar dan schudt ze haar hoofd en rent zonder om te kijken verder.

Het voelt alsof ze een stukje van mij met zich meeneemt. Het trekt aan me, scheurt zich af en laat een kilte achter die ik niet voor mogelijk kon houden.

Mijn handen drukken tegen mijn borst, alsof ik daar zelf ook pijn heb. En da is ook zo, het is andere pijn, hartenpijn.

Ze heeft mijn hart gebroken.

Met de grootste moeite kom ik overeind en staar naar de lege straat. De grijze wolken, grijze muren.

Ik slik. Mijn benen verwijderen zich. Ik zou achter aan moeten gaan, maar de moed is samen met haar verdwenen.

Met brandende ogen vind ik mijn weg naar huis. Voor de deur blijf ik staan en draai me om. De regen valt met bakken uit de hemel, de wind is aangewakkerd.

Alles straalt pijn en leed uit. Verdriet.

Mijn ogen vallen op een groepje treurwilgen.

Hun bladeren hangen naar beneden en regendruppels lopen als tranen van hun takken af, alsof ook zij rouwen om wat verloren is gegaan.