En toen lachte ze #wattys2015

27. Hij

Schaamte.

Dat is het eerste dat in mijn verwarde hoofd opkomt.

Hoe kon ik zo stom zijn om dat te vertellen? Dat moet vast overkomen als een stalker.

Maar dat is het niet. Het is interesse tonen.

Maar waar zitten de verschillen?

'Een paar keer?' roept Bo achter me. 'Een paar keer.'

'Sorry.'

'Sorry?'

'Ja sorry.'

Ik vlucht voor haar weg.

Mijn hart krijgt spijt van mijn daden.

Het was nooit mijn bedoeling om haar boos of bang te maken. Ik ben gewoon verliefd en heb er nooit bij stilgestaan dat het verkeerd tot haar hersenen zou kunnen doordringen.

Bij het lokaal van mijn biologie rem ik af. Bo komt naar me toe. 'Dus meneer de stalker, krijg ik mijn spullen nog terug?'

'Vind je me echt een stalker? Ik durf haar niet aan te kijken. Ze is zo sterk, zo mooi. Haar ogen branden op mijn huid.

Dan begint ze te lachen. Sprankelend en luid.

Ik kan mijn oren niet geloven - ze nemen me vast in de maling, toch?

Maar het is echt. Bo lacht, een prachtig geluid. Zo puur en zuiver als de natuur zelf.

Mijn oren genieten, mijn ogen ook. Ik glimlach verlegen, als een klein, onzeker jongetje. Ze neemt haar rugzak aan en gooit die moeizaam maar nog steeds lachend over een fijne schouder.

'Je bent echt een schatje,' flapt er uit haar mond.

Mijn wangen worden nog roder.

'Wat zei je?'

Even lijkt er een aarzeling door haar heen te trekken. Dan recht ze haar rug. 'Zoals ik al eens zei, je bent een schatje.'

En ik heb het gevoel dat ik smelt.