En toen lachte ze #wattys2015

45. Hij

Eindelijk heb ik het door.

Ik wist het, al die tijd al.

Het is zo duidelijk, zo helder, nu ik de woorden uitspreek. Haar vonnis.

Nee, ons vonnis. Want wat zij doormaakt heeft onbewust ook een impact op mijn leven, op mij.

Ik weet niet wat ik voel.

Woede, omdat ze het niet heeft verteld?

Spijt, omdat haar jonge leven nu al is aangetast?

Voel ik mij gekwetst, omdat ik dit nu weet en altijd met de gevoelens zal zitten dat ik haar niet kan helpen?

Ik weet het niet, dus mijn gezicht wordt emotieloos.

Mijn ogen vinden de hare, niet wetend wat te zeggen staar ik maar. Mijn lichaam voelt plots koud en kil, net als mijn hart - dat wel gezond is.

Het leven is iets oneerlijks. De mooiste bloemen worden altijd geplukt, dat heeft iemand mij ooit gezegd. En nu begrijp ik eindelijk wat daarmee bedoelt word.

Ergens achter mijn oogleden prikken opkomende tranen. Ze proberen zich een weg naar buiten de vechten, maar ik knipper verwoed en zet mijn masker op.

Geen emotie.

Het leven is ook iets fragiels, schiet er door mij heen.

Zo makkelijk te beëindigen.

Zo breekbaar.