En toen lachte ze #wattys2015

72. Zij

Het is vreemd, op het randje van de dood zweven. De plaats waar zoveel mogelijk is, omdat we de keuze hebben tussen doorgaan of opgeven. Maar is het wel een keuze?

Mijn lichaam zweeft rond in een duisternis die ik niet kan beschrijven. Een leegte, een kleur die ook mijn geest vult. Die mijn leven bepaalt.

Maar de duisternis, die is ook goed, haast vertrouwd. Warm en be behagelijk, zonder een enkele oneffenheid. Ik heb geen last aan de druk op mijn hart, mijn beperkingen zijn verdwenen. Ik voel me gezond, al is het niet op een juiste manier.

Plots gaan mijn ogen open. Want ik voel iets, zag licht tussen mijn oogleden doordringen, smekend om aandacht. Om gezien te worden.

Daar. Het donker lost op, ver weg, haast onbereikbaar. Een frons vindt een weg naar mijn wenkbrauwen. Het licht trekt aan me, roept me, smeekt. Ik steek een bleke hand uit, die haast straalt in het duister dat voor een fel contrast zorgt.

Zonder dat ik zelf weet waarom, loop ik erop af. Mijn ogen vastgehaakt aan dat kleine, tere stipje. Terwijl ik loop, voel ik mijn lichaam veranderen. Trager, wordt het. Moeizaam zet ik mijn weg voort.

De druk op mijn borst neemt toe. Iets in me probeert me terug te trekken. En waarom zou ik dat niet doen? Gewoon stoppen? Alles zou gedaan zijn, eindigen. Het leven is fragiel, dat weet ik, dat begrijp ik.

Twijfel slaagt toe, nestelt zich in mijn beknelde borst. Maar het leven is ook kostbaar. We moeten het koesteren. Dat weet ik, dat begrijp ik.

'Bo.' De stille kreet bereikt mijn oren. Mijn lichaam vult zich met een energie die ik al jaren niet heb gehad. Of wel, bij hém.

Ik knik, zwijgend, een stille belofte. Mijn ogen glijden van het heerlijke, duistere zwart, naar het stralende licht.

Ik adem diep in, maak een belofte. Ik beweeg me naar het licht toe.