Twoja niepewność mnie zabija | Nicola Zalewski

20. "Moją definicją szczęścia zawsze byłeś ty."

Bałam się ponownej straty ciebie, która każdego dnia zbliżała się coraz szybciej powodując ciemność.

Nagle po całym pokoju rozbiegł się dźwięk budzika niechętnie uchyliłam powieki przez jasność, która w nim panowała, gdyż wcześniejszego wieczoru zapomniałam zasłonić okno. Dzisiejszy dzień był wyjątkowy, ponieważ rozgrywał się mecz, w którym bierze udział Nicola stwierdziłam, że się pojawię, bo już piątek wracam do Polski i zanim się zobaczymy minię sporo czasu.

Przejrzałam social media i odpisałam na kilka wiadomości, które zgromadziły się przez kilkanaście godzin. Wreszcie wygramoliłam się z łóżka, udając się do łazienki. Spięłam włosy, ogarniając je do jednolitego ładu wykonałam poranną rutynę i postanowiłam się przebrać, decydując się na dresy i koszulkę. Zgarnęłam telefon i zeszłam do kuchni.

— Dzień dobry! — Krzyknęłam, zwracając na siebie uwagę.

— Ktoś tutaj wstał z dobrym humorem — Zauważył mój tata, posyłając mi uśmiech.

— Nico już na treningu? — Oparłam się o blat, biorąc, gryząc jabłka.

— Już chcesz mnie się pozbyć? — Usłyszałam głos chłopaka, który papugował moje ruchy.

— Myślałam, że chociaż dzisiaj będę mieć od ciebie spokój — Zrobiłam poważną minę, odwracając się do niego nawiązując kontaktu wzrokowego.

— Wybacz, że psuje twoje plany — Stwierdził, odchodząc od mnie. — Ale i tak niedługo wychodzę, więc się nie martw — Dodał.

— Żartuje przecież — Zaśmiałam się pod nosem, widząc, że się obraził.

— Nicola pójdziesz po resztę zakupów? — Spytała mama, która weszła do pomieszczenia z dwiema torbami zakupów.

— Tak jasne już lecę — Podniósł kącik ust do góry, pokazując dołeczki.

Uwielbiam widzieć ten uśmiech, szczery uśmiech.

— Na którą ma ten mecz? — Zadałam pytanie, biorąc produkty, które wkładałam do lodówki.

— Musimy wyjechać, chwilę przed piętnastą — Oświadczyła, podając mi kolejne rzeczy.

Usłyszałam dźwięk powiadomienia i od razu sięgnęłam na telefon, widząc nieodczytaną wiadomość.

jessica_zalewski_ wysłał/a ci wiadomość.

jessica_zalewski_: Będziesz na meczu dzisiejszym?

ja: będę, będę! A co tam?

jessica_zalewski: Mogłabyś rodziców pociągnąć, aby szybciej wyjechali?

ja: dobra zrobię, co w mojej mocy.

— Wyjedziemy szybciej, bo Jessica chce — Oznajmiłam, włączając wodę na herbatę.

— Wyspałaś się? — Spytał Nicola, odpierając się o blat i dokładnie, obserwując moje ruchy.

— Raczej tak. Stresik jest przed meczem? — Mruknęłam, przelotnie na niego spoglądając. Przypomniały mi się sytuacje, kiedy coś robiłam w kuchni, a on mi zawsze towarzyszył. Teraz, będzie mi tego brakowało, ale mam nadzieję, że uda nam się spotkać przed latem.

— Trochę, ale to jak zawsze — Widziałam, jak jego oczy się zabłyszczały. Uwielbiałam ten blask i radość w jego oczach, kiedy opowiadał o piłce.

— Dacie radę, wygracie — Uśmiechnęłam się szczerze, opierając się obok chłopaka i wlepiając swój wzrok w rodziców, który zawzięcie o czymś rozmawiali.