Twoja niepewność mnie zabija | Nicola Zalewski

Prolog | 1. "Twoja nieobecność oznacza ciszę."

Nigdy, nie zastanawiałam się, coby się działo, gdybym znów go spotkała, ale teraz miałam taka możliwość, lecz strach przed ponownym straceniem go, był za duży. 

 — Mamo, ja nie chcę! — Krzyknęłam tuptając nogami. 

 — Kochanie, rozumiem, ale czasem nie ma rozwiązania — Uśmiechnęła się pokrzepiająco do mnie kobieta. — Biegnij pożegnać się z Niko — Dodała po chwili.

 Wybiegłam, kierując się do sąsiadującego domu. 

 — Cześć Zosia! Choć szybko, właśnie leć mecz — Otworzył mi brunet, która był troszkę wyższy od mnie. 

 — Wiesz, nie mogę...- Czując, łzę lecącą po policzku przytuliłam się do chłopca, który był od mnie o rok starszy. 

 — Co się dzieje? Halo — Zapytał Nicola, czując, że jego koszulka jest mokra od łez.

 — Przepraszam, ale moi rodzice się wyprowadzają. Obiecaj, że jeszcze się spotkamy kiedyś! — Powiedziałam na jednym wdechu. 

— Wiesz, może pójdę oglądać ten mecz to mama o mnie zapomnij — Dodałam po chwili, ciągnąć go w głąb domu. 

 — Dzień dobry! — Uśmiechnęłam się do taty chłopca, który oglądał mecz.

 — Szkrabie wiesz, że mama cię szuka? — W pokoju znalazła, się mama Nicola. 

 — Po co? Ja tu zostaję — Spojrzałam poważnie w stronę kobiety. 

 — Wiesz Zosiu, jeszcze nas odwiedzisz będziemy się widywać w wakacje — Zaśmiała się kobieta, widzą moje uparcie. 

 — Obiecujesz? — Przytuliłam się do chłopaka, który również nie chciał mnie oddać jego mamie.

 — Obiecuje, teraz chodzicie razem z nico pomachamy jak będziecie odjeżdżać — Kobieta podała mi rękę, który bardzo niechętnie dotknęłam ciągnąć za sobą Nico. 

 Widząc rodziców, którzy pakowali auto również nie wyglądali na zadowolonych. Kobiety postanowiły, porozmawiać przed wyjazdem oraz pożegnać się. 

 — Słuchaj — wepchałam chłopcu pluszaka. — Opiekuj się nią, przyjadę po nią za rok! 

 — Dobrze, niedługo się zobaczymy — Ostatni raz spojrzałam w czekoladowe oczy chłopaka, który do mnie machał. 

 Później był tylko płacz oraz długa droga. 

 *** 

 Obudziłam się, kolejny raz śnił mi się ten sen. Przez co od ostatnich sześciu miesięcy, nie mogę zapomnieć o przyjacielu z dzieciństwa. Czasem się zastawiam, czy pamiętałby mnie.

Nie zastanawiając, się dużej nad chłopakiem wstałam, kierując się, się łazienki. Spojrzałam w lustro, widząc potargane blond włosy oraz ciemną karnację, która współgrała z moimi piwnymi oczami. 

 Załatwiłam, poranna toaletę, przebierając się w beżowe dresy oraz białą koszulkę. Wybiegając z mieszkania zgarnęłam telefon oraz kluczki. 

 Postanowiłam, odwiedzić w końcu rodziców i postarać się czegoś dowiedzieć o Poli, czyli moim dawnym miejscu zamieszkania. 

 Wiedziałam, że rodzice dalej trzymali jakiś kontakt z Panem Krzyśkiem oraz Panią Ewą w przeciągu ostatnich 13 lat rodzice odwiedzili ich parę razy. Za każdym razem, próbowali mnie namówić, lecz zawsze, czym się wymigiwałam.

 — Cześć! — Krzyknęłam, wchodząc do domu. 

 — Kto to taki zawitał w domu — Zaśmiał się, mój tata. 

 — Chce się dowiedzieć więcej o Poli — Powiedziałam bez owijana w bawełnę. 

 — Dobrze, co chcesz konkretnie wiedzieć? — Zapytała moja mama, pojawiając się w salonie z trzema filiżankami kawy. 

 — Chce wiedzieć, coś o Nicoli — Odpowiedziała mi wyłącznie, głucha cisza. 

 Odkąd,  mieszkałam w Krakowie nigdy nie chciałam słyszeć o Nicoli tym bardziej rozmawiać z nim. 

 — Co się takie stało, że nagle interesuje cię Nicola? – Kolejny raz zadała mi pytanie mama, unikając mojego pytania. 

 — Widziałaś go w telewizji? – Zadał kolejne pytanie Tata. 

 — Co? Jak w telewizji? — Zostałam totalnie zbita, słysząc o telewizji. 

 — Nico spełnił swoje marzenie, dołączył do as roma i gra zawodo. 

 Cholera, chociaż mu się udało. 

 — Och, naprawę? Czemu nigdy mi nic nie powiedzieliście? — W moim głosie, można było usłyszeć pretensje. 

 — Ponieważ, zawsze unikałaś jego tematu — Dokończyła kobieta. 

 Faktycznie miała rację, zawsze słysząc temat chłopaka ucinałam go.

 — Teraz chce coś się dowiedzieć. Śni mi się od paru miesięcy moment, kiedy wyjeżdżaliśmy z Poli. 

 — Czemu nigdy, nic nie powiedziałaś nam? — Ciemnowłosa, spiorunowała mnie wzrokiem. 

 — Myślałam, że to przejściowe. 

 — Nie, skarbie nie wolno bagatelizować tego. Następnym razem, powiedz nam o tym. 

 — Dobrze, przepraszam. 

 Nawet tego im nie powiem, nie ma, po co ich martwić.

 *** 

 Później wieczorem, wróciłam do domu, zastanawiając się co teraz robi. 

 Ciekawe, czy ma dziewczynę? 

 Czy dalej, jest tak samo utalentowany? 

 Na drugie pytanie znałam odpowiedź jasne, że tak w końcu gra w klubie piłkarki na lewym wahadle.

 Wiedziałam, że gdybym go spotkała nie poznałam bym go i on mnie też nie.

 Jego obecność zawsze, mnie pocieszała, aż później musiałam się nauczyć żyć bez niej.Wiedziałam, również o śmierci Pana Krzysztofa. Nie wyobrażałam sobie jak trudno musiało mu być bardzo wspierał, a nagle go zabrakło.

***

Hej,Hej! Jak się czujecie?

Tak jak obiecałam, pierwszy rozdział! Buziaki <3