Malayo pa lang, tanaw ko na ang bultong nakatayo sa dako kung saan kami papunta ni Mikael. Parang gusto ko tuloy huminto sa paglalakad, umabante paatras hanggang takbuhin kong muli palayo ang pagitan naming dalawa ni Ana.
Hindi na kami katulad ng dati. Batid kong isa akong kontrabida sa punto ng buhay niya na nagpakomplikado sa aming dalawa. Ano nga ba ang rason? Naging masama rin ba siya rito sa punto ng buhay ko?
Oo.
Sa puntong hindi siya naging totoo sa sarili. Buong loob kong tinanggap ang pag-apak sa patibong niya na animo'y ikasasaya ko talaga.
Nagbago rin ako nang lubos dahil dito.
"Ana." Hindi ko na napigilan pa si Mikael nang kunin niya ang atensyon ni Ana. Nang tumingin siya sa amin ay mabilis kong iniwas ang mga mata na itagpo sa kanya.
Who was the one who broke our friendship? Is it me? Or her?
Two years ago, Mika confronted me. She knows what Ana's hiding. I am in a deep shock that I could not breathe. Alam kong magulo ang isip ko nang aminin niya sa akin na gusto siya ni Mikael but I am hesistant yet still willing to sacrifice my feelings for that man just to make Ana the happiest woman that Daniel desperately wanted. Hindi kasi iyon nabigay ng kapatid ko. So, who am I to be the hindrance of my brother's wish?
Sinabi mo na hindi mo gusto si Mikael. You are asking for my advice. I thought that was my tiny hope to open up... but I was wrong.
We're both greedy and selfish, Ana. We both have reasons but those became our unwanted links why we misunderstood each other.
"Nag-grocery ka rin? Sabay ka na sa amin kung wala pang pumarada na masasakyan. Saglit lang kami sa loob." I heard Mikael again but Ana declined him.
Napapagod na ako. Napapagod na ako sa'yo, Mikael. I am a laughing doll whenever I'm with you. Ever since, I've never even felt that I am your girlfriend. I was just hiding in a masquerade mask where we both know who's girl you are in love with.
After the last thing I did that day, I've never felt happy. Sana ay hindi na lang kita sinunod sa sinabi mo, Ana.
Gusto ko na mag-walk out habang pinapanood ang boyfriend ko na pinipilit ang babae na panay ang tanggi sa kanya. Anong gusto mong ipakita, Mikael? Gusto mo bang ipagsigawan na siya talaga ang gusto mo at hindi ako?
Mas gusto ko ata na ako ang sumigaw sa harap niyong dalawa kung gaano kasakit ang mapaglaruan. I have my own faults. I became delusional and blind of love not knowing that the end will be this kind of pathetic tragedy.
"Let's break up, Mikael." Noong sinabi ko ang mga katagang iyan ay parang ako pa ang tinurukan ng malaking patalim sa dibdib sa sobrang sakit. Siya ay walang ekspresyon pero basang-basa mo ang gustong ipahiwatig no'n.
'Am I dreaming? Is this real? Finally, I'm free!'
Mabilis akong tumalikod sa kanya at naglakad papalayo nang mga oras na iyon para hindi niya makita kung paano ako masaktan sa sarili kong desisyon pero hindi pa man ako lubusang nakalalayo nang may sabihin siya sa akin.
"Bakit bigla kang nakikipaghiwalay sa akin? Hindi ba't gustong-gusto mo ako?"
Hindi ako huminto para sagutin. That was enough to make myself believe that this relationship is just one-sided. I was in an unrequited love for too long.
Why did you do this, Mikael? Just to show Ana how much you love her? You will prove it by obeying her words and use me?
The pain is too deep that I can't even imagine going down there by myself. It feels like a dark well combining all of your heavy emotions and regrets in life.
Where's the purest water inside that well?
It's empty...
"Miss Miranda, according to multiple test we've conducted, you also inherited the decease like your brother and the tumor is larger than him. It's way too late for our capability to lengthen your lifespan. But, I am still advicing you to go to where your brother's hospital in Canada."
The doctor believes in miracle that has rare chance to manifest in a sick person like me.
Hindi ako umiyak ni hindi nakaramdam ng lungkot sa balitang narinig ko. Bakit? Inaasahan ko ba na mangyayari ito sa akin? Hindi.
The most painful memories I have with Daniel, I will have those again. Pero ako na lang mag-isa ngayon.
Kalmado akong tinawagan ang mga magulang ko para ibalita sa kanila ang resulta na lumabas. They've told me to check regularly dahil sa madalas na ring sumakit nang labis ang ulo ko.
I heard them sobbing over the phone call. I expected much of their reactions. Napatingin ako sa langit habang nakaupo sa rooftop ng bahay na meron kami sa Pilipinas. The blue sky that looks so peaceful and calming, I wish I can relate to it. That day when I started my first relationship, I did really want look at the sky to thank Him for giving me an opportunity to like Mikael openly.
Pero ang nagtatangis na pusong si Ana ang nakita ko.
How miserable.
Pinapauwi na ako sa Canada pero ilang linggo na ang nakalilipas ay hindi ko pa rin magawang ayusin ang mga gamit ko. Halata na ang pamumutla ng aking mga labi at tumatamlay na mga mata. Mabilis na rin akong mapagod kahit wala naman akong ginagawa. Mas sumasakit na ang ulo at madalas ay maglabas na ng dugo sa tuwing uubo.
Sa likod ng tinding hirap ay ano ang aking hinahanap?
I am not looking for him... the one and only man who stole my heart.
Yet I am looking for her... the one and only woman whom my brother loved.
My only friend... Ana.
"How are you?" she asked me while we're both having a nice brew coffee under the sunset. I looked at her, smiling.
But then, I wish I could tell her I'm okay and how bad I miss her.
No, that's just one of my hopeful dream because the reality is, we do not feel each other anymore. The last time we meet... we're in a cementery. Does she told you about this? Sinundan ko siya sa sementeryo kung saan may hinihintay siyang tao na may dinadalaw na puntod. I was about to approach her for a hundred of times but she chose to... ignore me again.
I just want to tell you that I miss you, Ana. And I am okay. Gusto ko rin ipaalam sa iyo na baka samahan ko na ang unang lalaking minahal mo. Masasaktan ka ba kapag nalaman mo?
Kung ganoon, huwag na lang pala.
Nasaan ka na kaya ngayon? Masayang-masaya ka ba? I hope you are because I am too...
"Daniel!"
