အန်တီ့အတွက်သာ

part 16🎶

တစ်ပတ်ခန့်ကြာတော့ ပိုးတို့ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်နေပြီလေ ဇာတိရပ်ရွာမဟုတ်သော်လည်း

"‌ဟယ်လို.."

"တို့ ဒါ်ခင်သူဇာပါ"

"ရှင်!ဟုတ်ဖေဖေကလေ အိမ်မှာမရှိဘူး ရှံးသွားလိုက်တယ် အိပ်နေတာမို့ နောက်မှပြနိဆက်ပါလား"

"တို့ ဘာမှမပြောရသေးဘူးလေ နှောင်းသူနေ"

"အော် ဟုတ်အန်တီ"

"မင်းအဖေက တို့ company မှာရောက်နေတာ"

"ရှင်"

"အဲ့တော့ ခုချက်ချင်းတို့ company လာပေးနိင်မလား" ပြောချင်ရာပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။

နှောင်းဘာမှမသိပေမဲ့ ချက်ချင်းဆိုသလို ဝတ်နေကျပုံစံဝတ်လိုက်သည်။ ဆံပင်ကအနည်းငယ်ရှည်လာပြီမို့ စုစီးလိုက်သည်။

ချက်ချင်းပဲ သူ့ပြိုင်ကား အနီရောင်လေးအားထုတ်ပြီး မောင်းသွားလေတယ် ။

.
.
.

Company ပေါက်ဝနားရောက်တော့ အတော်ကို ကြီးကျယ်သည့် company ပဲ

Company ထဲသို့ခြေချလိုက်သည်နဲ့ တပြိုင်နက် ဝန်ထမ်းကောင်မဆလးများက ဦးညွှန့်စွာကြိုဆိုလေရဲ့ ။

နောက်တော့ မန်နေဂျာ ပုံစံပေါ်တဲ့ တစ်ယောက်က နှောင်းနားလျှောက်လာသည်။

"ဒီကတစ်ယောက်က တို့ bossခေါ်ထားတဲ့ဧည့်သည်ထင်ပါတယ်နော်"

"ဟုတ်ပါတယ်" ဟုသာဆပြာလိုက်သည်နှင့် တုန့်ပြန်စကားဟာ မြန်ဆန်လွန်းသည်။

"ဒီဖက်ကြွပါရှင့်" ရုံးခန်းရှိရာသို့ခေါ်သွားသည်။

"ဝင်လို့ရပါတယ်ရှင့် ကျွန်မတို့ boss အထဲမှာစောင့်ပါတယ်"

"အော်ဟုတ်" နောက်တော့ ထိုမိန်းကလေးလည်းပြန်သွားသည် ။

တံခါးပွင့်လိုက်တော့ အတော်ကိုခတ်မှီသည်။
ဒါမဲ့ နှောင်းစိတ်ကို ငြို့ယူနိုင်သည့် ပန်းချီကားတစ်ချပ်သာရ‌ှိသည်။

အဲ့တာဟာ ဓနုမလေးများနှင့်တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ ပုံကိုဖော်ညွှန်းရေးဆွဲထားတာပါ အောက်မှာလက်မှတ်လေးက Khan ၂၀၀၅ တဲ့