"Soobin yara bandın var mı...?" Gözleri dolmuş şekilde yanıma geldi.
Haykırarak gitmesini söylemek istiyordum ama olmuyordu.
Usanmış bir tavırla ona baktım, bir eliyle dizini tutuyordu.
"Yok." Dedim.
"Ama sende hep olurdu...?"
Sıkılgan bir nefes verdim.
"Yara bandını ne yapacaksın?" Diye sordum.
Dizini gösterdi, kanıyordu.
"Sana yetişmeye çalışırken düştüm. Canım çok acıyor..." Dedi, ağlıyordu.
Elimi cebime atıp küçük bir yara bandı çıkardım.
"Al."
Aldı ve yanındaki banka oturdu. Tam gidiyordum yine seslendi.
"Soobin dur...!"
Arkamı döndüm, aşırı sinir olmuştum.
"Ne var yine!?"
Biraz durdu ve göz yaşlarını sildi.
"Yapıştırmama yardım eder misin?" Dedi.
Hayır demek çok isterdim ama yine kıyamadım.
Her zamanki gibi.
Yanına gidip eğildim, bana yara bandını uzattı, açıp dizine yapıştırdım ve bastırdım.
"Teşekkür ederim Soobin."
Cevap vermedim sadece kalkıp oradan uzaklaştım.
Nasıl ondan bıktığımı anlamıyordu?
...ᘛ⁐̤ᕐᐷ
