Before Sunrise (Scenery Series #2)

Kabanata 12

Entice

Napabangon ako mula sa pagkakahiga. I can't sleep. Iniisip ko ang sinabi ni mama na pagpapabalik sa akin sa Maynila. Isang buwan na lang at magtatapos na ako sa high school. She wants me to continue my college days there. I don't want to go there. Gusto ko na lang manatili rito. Nasanay na ako rito. At isa pa... ayokong mapalayo sa kan'ya.

Bumuntong hininga ako at hinawi ang buhok. I was wearing a silk dress. Naglakad ako patungo sa balcony at sumalubong ang malamig na hangin. Napayakap ako sa sarili ko. It's midnight and all I think about is him.

Tumitig ako sa malawak na dagat. It was dark and wide. I guess they don't sleep and keeps moving. The waves was rocking the shore. Pilit inaabot ang dalampasigan. It feels like they wanted to be saved.

I put my slippers and walked out through the sand. The salty smell of the air welcome me. Whenever I see the ocean, feel the sand under my feet, the breeze on my skin and salty air, I always feel like I'm at peace. Siguro... isa rin ito sa dahilan kung bakit ayoko nang lisanin ang lugar.

Sinubukan kong salubungin ang mga alon. At habang nilulusong ang tubig, palalim nang palalim ito. Hindi ako natakot. Lalo akong nagkalakas ng loob umusad. It sent chills in my souls. Hinayaan kong yakapin ako ng dagat. I tried to catch the waves but it only splashed me. I wiped the water on my face as I tasted the salty it sent.

Nagulat ako nang makita si Altaro. Nakatayo siya sa malayo. Umahon ako mula sa pagsisid. Hinawi ko ang buhok na humaharang sa aking mukha para makita siya lalo. He was wearing black. Madilim man sa parte na iyon pero alam ko na siya iyon. Sinubukan kong humakbang palapit sa kan'ya ngunit ang mga paa ay tila hindi makagalaw. Naramdaman ko ang isang matulis na tumatama sa paa ko. I dive to check on it and I saw a rock in between my small feet. Lalong lumalakas ang alon kaya mas lalong naiipit ito. Sinubukan kong alisin ang bato sa paa gamit ang kabila.

Habang tumatagal ay nakakaramdam ako ng kirot mula roon. The salty waves that once sent me chills were now causing pain in me. I saw my blood mixed on the water. Napapikit ako at umahon.

"Altaro!" I called for a help. Hindi siya natinag. Nakatayo parin at ang kan'yang ulo ay nakatuon sa malawak na dagat.

Naramdaman ko ang mainit na tubig sa pisngi. I tried to call him once more but a sudden waves splash me again. Biglang nandilim ang paningin ko. Another big wave hit me. I felt weak. Hindi ko maigalaw ang katawan. I prayed that someone will get me out of there. It was dark. I was afraid. I couldn't breathe. My body hit the sharpy rocks and another hit on my head made me unconscious.

Napabangon ako nang marinig ang boses ni Akio. Hinihingal pa ako nang ilibot ko ang mga mata sa paligid. I was on my room. Nasa harap ko si Akio at naguguluhan.

"Ayos ka lang?"

Dahan dahan akong tumango. Hinawi ko ang buhok ko at nanghihinang bumaba sa kama. Nahihilo akong tumayo kaya lumapit si Akio. Hinawakan nito ang noo ko pero agad kong hinawi.

"I'm fine. Ayos lang ako, Akio." I assured. "Why are you here?"

"Galing akong bayan. Dumaan ako para ibigay sa'yo ang mga ito." Tinaas niya ang basket ng prutas.

Tumango ako at ngumiti. "Thanks. Maghihintay ka sa baba?" Tanong ko nang makitang bihis na bihis ito.

He grinned and shook his head. "No. May lakad ako. Dinaan ko lang ito."

Saglit lang siya at umalis rin. Kaya inubos ko ang oras sa pagligo, iniisip ang aking panaginip. Hindi ako iyong tipo ng taong naniniwala sa kasabihan. Pero ang panaginip ko kanina, parang totoo.

Maingay ang nadatnan ko sa klase. Some were taking pictures. Lumapit sa akin si Judel, isa sa mga kaklase ko at nangingiting inabot sa akin ang isang papel. Nakakunot ang noo ko at pinagkatitigan iyon. Nakabalot iyon sa isang peach na envelope. Ngumiti siya sa akin, exposing his braces. Nilagay ko iyon sa bag ko bago siya tinignan. "Sa bahay ko na lang babasahin." Ngumiti ako saka nilagpasan siya.