The Ugly Duckling (PUBLISHED UNDER PSICOM)

Final Ugly Chapter

#TUDWATTPAD on twitter, not to trend but just so I can read your tweets filled with feels. @kissmyredlipsWP - MAY EPILOGUE PA, OKAY? PALAGI AKONG MAY EPILOGUE. PALAGI.

Finaly Ugly Chapter

"Are you okay?" I quickly raised my hand tco wipe the unwanted tears from my cheeks. I brushed my fingers through my hair and turned around to face the owner of the voice.

I turned to see a worried Marcus. I didn't need to ask him if he saw what happened because it was written all over his face. I tightly closed my eyes and shook my head.

Madalas ako magsinungaling pero hindi ako sinungaling kapag tinatanong sa akin kung ayos lang ako. The question was a rhetorical one anyway. It's either they want to point out their observation or they're too taken aback to think of something else to say.

"I saw the video. Hindi ba dapat ikaw yung magalit sa kanya dahil may kahalikan siyang iba?" idinilat ko ang mga mata ko at madiin na tiningnan si Marcus.

"That wasn't Sage's fault." it's mine. Huminga ako ng malalim at umiling-iling na lang. "I better go."

Tumalikod na ako para umalis mula doon. Wala naman na si Sage dito kaya wala nang rason para manatili pa ako dito. At paniguradong hindi ko na rin siya aabutan pa sa parking lot.

"Wait, Maria Celestine." napahinto ako sa paglakad at dahan-dahan na nilingon si Marcus mula sa likuran ko. Inangat ko ang dalawang kilay sa kanya at hinintay ang gusto niyang sabihin.

"We're okay now, right? Friends?" Marcus looked hopeful and despite the grief inside my chest, I couldn't help but smile at the bona fide look that was written on his face. I nodded my head at him.

"Just call me Les." because only Sage could me Maria Celestine now and get away with it.

Pagpakapasok ko sa loob ng sasakyan ay tumunog ang phone ko para sa isang text message. Nang tingnan ko ang screen ay pangalan ni Cess ang nakalagay.

Simula nang malaman ni Sage ang nangyari at nagtext siya sa akin ng sorry ay hindi ko pa siya nakakausap. Hindi naman ako galit sa kanya. Ang totoo nga niyan ay gusto ko pang humingi ng sorry sa kanila dahil sa nadamay sila sa kagagahan ko.

I failed to reach out to them immediately because my brain was preoccupied with Sage, my grief, and my plan to take him back. Another reason for me to be even more sorry to them.

Cess:

We miss you, girl. :(

Dahil iniwan na rin naman ako ni Sage at wala akong gagawin ngayon hapon ay pwede ko naisipan kong ayusin ang lahat sa mga kaibigan ko. I sent them a group text of a place that we could meet and they responded immediately that they're on their way.

Pinili kong makipagkita sa kanila sa cafe na malapit sa campus nila dahil doon kami palagi tumatambay noong mga panahon na sa University pa nila ako nag-aaral.

They were already there, sitting on our usual table when I arrived. Drinks occupied most of the table and I grinned when I saw my usual drink sitting in front of a vacant chair that used to be my spot.

Si Aly ang unang nakakita sa akin. Bumuka ang bibig niya para sabihin na dumating na ako kaya napalingon ang lahat sa akin. Unang tumayo si Cess na nakanguso at parang nangingiyak na.

"Les, I'm sorry!" sinalubong ako ni Cess ng yakap at ako naman ay galak na napatawa sa kanya.

"Baliw. Wag ka ngang mag sorry." marahan na hinampas ko pa ang braso niya at napahiwalay siya agad sa akin sa pagkakayakap.

"Pero kasalanan ko kung bakit nalaman ni Sage. I promised not to tell him pero sinabi ko pa rin." tumawa na lang ulit ako at umiling-iling sa kanya. Kahit na ipinapakita ko na hindi ako galit ay nakasimangot pa rin siya. She's not convinced that I'm not mad at her.