ပိတောက်တစ်ခက်ထန်းတစ်လက်

အခန်း (၁၄ )

ဆည်းဆာနေဝင်ချိန်ရောက်ချိန်၌ ဘုန်းတော်ကြီးသည် ကျောင်းသားများကို ရပ်နားစေ၏။ထိုအခါတွင် နန်းဦးမှာ အိမ်သို့ ခြေကုန်သုတ်ပြေးလေသည်။သူ၏အိမ်မှာ ရွာ၏အစွန်ဆုံးတွင်ရှိတာကြောင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းနှင့်အတော်လှမ်းသည်။သို့သော် အိမ်သို့အမြန်ရောက်ရန် ဇောကပ်နေသဖြင့် ခဏအတွင်း ရောက်သွားခဲ့သည်။ခြံစည်းရိုးအရှေ့သို့ရောက်သည့်အခါတွင် ခြံထဲ၌ ရွာထဲရှိလူအချို့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။တချို့ကလည်း အိမ်ထဲ၌ စကားပြောနေကြ၏။သူ ခြံစည်းရိုးတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လာသည်ကို ဦးရီးကျော်စွာက တွေ့သွားသည်။ထို့ကြောင့် သူ့အနားလျှောက်လာပြီး ပွေ့ချီသည်။နန်းဦးသည် ခြံဝန်းထဲရှိလူများကို လိုက်လံကြည့်ရှု၍
ပြောမပြတတ်သော ခံစားချက်ဆိုးဆိုးရွားရွားသည် ရင်တွင်း၌ ဆူပွက်လာသည်။သူ၏ မျက်ရည်များမှာ တလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းလာ၏။

" ဦးရီးသက္က ဆုံးသွားပြီဆို "

သူသည် မျက်ရည်တို့ကိုသုတ်၍ မေးလိုက်လေသည်။

" အင်း ၊ သူ ဘဝတပါး ကူးပြောင်းသွားပြီ "

ကျော်စွာက ဖြေပြီးတော့ နန်းဦးကို အိမ်ထဲသို့မခေါ်သွားဘဲ ခြံထောင့်ရှိညောင်ပင်ကြီးအောက်သို့ ချီသွားသည်။ညောင်ပင်အောက်သို့ ရောက်ခါမှ
သစ်သားခုံတန်းပေါ် နန်းဦးကိုတင်ပေးသည်။နန်းဦးသည်ကား မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် အသံမထွက်အောင် ငိုနေဆဲပင်ဖြစ်သည်။ကျော်စွာသည် အသားမာတက်နေသော လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် နန်းဦး၏ပါးပြင်ထက်မှ မျက်ရည်များကိုသုတ်ပေးကာ ချော့သည်။

" မငိုပါနဲ့တော့ကွယ် ၊ နေမကောင်းဖြစ်ဦးမယ် "

" သမီးမငိုဘဲနေလို့မရဘူး ၊ ဒီထဲက တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေတာ။ဝမ်းနည်းတယ် ဆိုတာ ဒီလိုကြီးလား..."

နန်းဦးသည် ရင်ဘတ်ကိုလက်ညိုးသေးသေးကလေးဖြင့် ထိုးပြကာ ရှိုက်၍ဆိုသည်။သူက ဆက်ပြော၏။

" နောက်ဆို ဦးရီးသက္ကကိုမတွေ့ရတော့ဘူးပေါ့နော် "

ကျော်စွာ နန်းဦး၏‌ဦးခေါင်းလေးပေါ်ပွတ်သပ်ပေးပြီး သက်ပြင်းချမိသည်။သူတို့ထဲတွင် သက္ကသည် နန်းဦးနှင့်အနေအနီးဆုံးဖြစ်ပြီး နန်းဦး၏အချစ်ဆုံးဟုပင် ဆို၍ရသည်။အလိုလိုက်၍အကြိုက်ဆောင်ကာ
ဖြစ်ချင်သည်အား ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်သူဖြစ်သည်။တစ်ခါတရံပင် အလိုလိုက်လွန်း၍ သခင်မထံမှ အဆူခံရသည်‌လည်း ရှိခဲ့သည်။နန်းဦးကလည်း တစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း သက္ကထံသွားသွားငိုတတ်၏။အခုတော့ဖြင့် သက္ကသည် တောဝက်ပက်၍ သေဆုံးသွားရပြီဖြစ်သည်။တစ်နေ့က တောဝက်သားစားချင်တယ်ဟု တဖွဖွဆိုနေသော ‌ကလေးမလေးမှာတော့ သူပြောခဲ့သည်ကိုပင်မေ့လျော့နေခဲ့လေသည်။ထိုအစား အတွယ်တာဆုံးဖြစ်သော ဦးရီးသက္က၏ သေဆုံးမှုကြောင့် ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေလေပြီ။