(★) Cover by @kayneice Thanks you <3
"Hayalet, şimdiye kadar hepinizin farkında olduğuna inandığım gibi, ölmüş bir ruhun yeryüzünde bıraktığı izdir..."
―Profesör Severus Snape
☠
Bir hayalet, bir bir zam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Avis'in ölüm yiyen kıyafeti
Voldemort, Avis'e güvenmeyi seçmişti. Regulus Black'in ölüm fermanı imzalanmıştı ve artık onun kaderi belirlenmişti. Ölüm Yiyenler arasında bir toplantı düzenlenmişti ve Avis, Regulus Black'i mağaraya götürmek için görevlendirilmişti.
Karanlık koridorların sessizliği, Ölüm Yiyenlerin toplantısının yapıldığı gizli mekânda da devam ediyordu. Odanın ortasında, soğuk taş duvarlar arasında bir masanın etrafında toplanmışlardı. Kukuleta giyen ve maskeler takan Ölüm Yiyenler, sol kollarındaki Karanlık İşaret ile birbirlerini tanıyordu.
Voldemort, tahtında oturuyordu. Gözleri, sadakat beklediği hizmetkarlarına dikkatlice bakıyordu. Avis, diğer Ölüm Yiyenler arasında sessizce duruyordu. Regulus Black'in kaderini taşıyan bu an, geleceğin şekillendiği bir an gibiydi.
Voldemort'un soğuk sesi yankılandı. "Ölüm Yiyenler," dedi. "Bugün buradayız, çünkü bir ihanetle yüzleşmemiz gerekiyor. Regulus Black, Hortkuluklarımızı ele geçirdi ve onları yok etmeye çalışıyor. Bu, bize karşı bir tehdit."
Avis, içinde karmaşık duygularla dinliyordu. Regulus'un mektubunu vermişti ve şimdi onunla yüzleşmek zorundaydı. Diğer Ölüm Yiyenler de sessizce bekliyordu.
Bellatrix Lestrange, hırçın bir şekilde konuştu. "Regulus Black, ailesinin saflığını korumak için bize ihanet etti. Onun cezasını çekmeli."
Voldemort, düşünceli bir ifadeyle devam etti. "Regulus'un Hortkuluklar hakkındaki bilgisi tehlikeli. Onu yakalamalıyız. Avis, sen görevlendirildin. Onu mağaraya götür ve sonunu getir."
Avis, planını titizlikle hazırlamıştı. Babasına karşı oyun içinde oyun oynamak için kendi kaderini belirlemeliydi. Regulus Black'in tutulduğu hücreye doğru adımlarını attı. Koridorlar sessizdi, sadece ayak sesleri yankılanıyordu.
Ölüm Yiyen kıyafetiyle Avis, gizli geçitlerden geçerek hücreye ulaştı. Taş duvarlar soğuktu ve ışık hücrenin içine sızan tek şeydi. Regulus Black, zincirlere bağlı bir şekilde köşede oturuyordu. Gözleri yorgun ve umutsuzdu.
Avis, sessizce yaklaştı. "Regulus," dedi soğuk bir sesle. "Seni buradan çıkarabilirim. Ama bir şartla."
Regulus, başını kaldırdı. Gözleri Avis'e dikildi. "Ne istiyorsun?" diye sordu.
Avis, maskesini çıkarttı ."Benim Avis Hortkuluklar hakkındaki sırrını bilmem gerekiyor," dedi. "Senin bilgilerinle onu durdurabilirim."
Avis, gözlerini kısarak bakıyordu. "Çünkü ben de bu oyunun içindeyim," dedi. "Babamın ihanetini durdurmak için birlikte çalışabiliriz."
Regulus, sessizce düşündü. Avis'in önerisi tehlikeliydi, ama belki de son umutları buydu. "Anlaştık," dedi. "Ama unutma, seni kaybedemem."
Avis, hafifçe gülümsedi. "Bu oyunun kuralları böyle, ne olacağını önceden bilemiyoruz" dedi. "Şimdi, Hortkuluklar hakkında ne biliyorsun?"
Regulus, gözlerini kısarak bakıyordu. "Bir zamanlar Karanlık Lord'un Hortkuluklarını korudum," dedi. "Ama artık onları yok etmek istiyorum. Sırlarını paylaşacağım, ama sen de bana bir şey söylemelisin."
Avis, onun elini tuttu. "Birbirimize güvenelim," dedi. "Ve belki de bu karanlık dünyada bir umut ışığı yakabiliriz."
Regulus, Avis'in gözlerine baktı. "Belki de seninle birlikte," dedi. "Bu oyunun içinde, kalbimde bir umut doğuyor."
Ve o an, zincirlerin ardında, iki kalbin birbirine yaklaştığı bir an gibiydi. Avis ve Regulus, geleceğin sırlarını paylaşmak için birbirlerine yaklaşıyorlardı. Belki de bu tehlikeli oyunun içinde, aşkın gücüyle aydınlığa doğru ilerleyebilirlerdi.
