Bir adam celladına aşıktı.
Bir kadın onu arayan divaneye aşıktı.
Ve aşk, bu ikisine hayrandı.
××××××××××××××××××××××××××××××××××
{ Birinci açıklama }
Güç mü önde gelirdi yoksa duygular mı? Arafta kalmak gibiydi. Kendini bazen güçsüz hissetmişti...
Öyle bir zamanda gel ki, vazgeçmek mümkün olmasın.
~Orhan Veli~
××××××××××××××××××××××××××××××××
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
< 7 >
Hala Mahber'in evinde hala aynı yatakta öylece duruyordum. Gözlerim eski halıda takılı kalmışken ciğerlerime bu aralar sık sık soluduğum kokuyu çekiyordum. Bana çok tanıdık geliyordu bu koku. Kime ait olduğunu bilmesem de umrumda değildi, seviyor ve aşık olmaya başlamıştım.
"Vera?" İsmimin yankılanması odaya giren Mahbere dönmeme neden oldu. Yüzünde ki tebessüm beni her gördüğünde git gide artarken onun gibi içtenlik ile baktım. "Efendim?". "Neden salona gelmiyorsun? Kerem de orada". İçinde olduğum odaya bir bakış attım. "Nedense burası çok hoşuma gitti. Evimde gibi hissettiriyor". Bakışları odanın içerisinde gezinirken bir yerde takılı kaldı. Merakla baktım baktığı yere ama gördüğüm yalnızca boş bir sandalyeydi.
"Acaba neden öyle hissediyorsun". Alaya almış gibi kurmuştu bu cümleyi ama alayı dahi bir imada bulunur gibiydi. Anlamaya çalışmadım bile, onu tanıdığım kadarı ile böyle cümleleri kurması gayet de doğaldı. "Bilmem, belki ruhum buraya aittir". İrkilerek bana bakmaya başladı. Sanki dilinde dolanan cümleyi kendi dudaklarım ile kurmuştum.
"Yoksa gerçekten de öyle mi?" Şimdi de onu alaya alan bendim. Anlamıştı ne yapmak istediğimi, kaçırmıştı gözlerini benden ve yerinde rahatsızca hareketlenerek o sandalyeye bir bakış daha atmıştı. Ona baktığımı farketmemiş olucak ki onun baktığı yere onun gibi gözlerimi diktiğimi görmedi. Baktım, hareketsizce hatta bazen nefesimi tutarak izledim orayı. Bakışlarım sandalyenin ayaklarından yukarı çıkarken ürperdim.
Tüm tüylerim diken diken olmuştu amaçsızca. İzlenilmişlik hissi yine devreye girerek beni sarmaladı. Artık çekemiyordum bakışlarımı, kilitli kalmıştım orada. Bak diyordu iç sesim, sakın kaçırma gözlerini ondan. Şaşırdım bir an, fısıldadım iç sesime. O mu? O kim?,
Onların efendisi.
Onlar mı? Anlamayarak içimden dillendirdiğim bu cümle ile başım benden bağımsız sandalyeye hala da dönük olan ve saygılı bir şekilde ellerini önünde birleştirmiş Mahbere döndü.
