Ben ne yapıyorsun dememe kalmadan dudakları dudaklarımın üstünü örtü . Ben ondan kurtulmaya çalışırken o dişlerini alt dudağıma geçiriyordu karşılık vermiyordum ama karşılık vermem için kalçalarımı sıkıyordu ben ne uğradığıma şaşırdım
kalçamı serbe...
buraya başlangıç tarihiyazarmızınızsevgili okurlarım
*ÖNSÖZ*
Bu kitabı şuan kitaba başlayan canım okurlarıma itiaf ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Sanki içimde görünmeyen dertleri topluyorum. O kadar ağırlar ki , taşınması , düşünmesi bile acı verici.
"Evet arkadaşlar bugün ki dersimiz bitmiştir. Dediklerimi unutmayın. İyi günler."
Evet bir günün de bidaha bitmesiyle mesaim başlamıştı.
Okuldan çıktığımda koşar adımlarla otobüse binmek için gidiyordum.
Acele ediyordum evet, çünkü işe yetişmem gerekiyordu.
Evet o zengin kızlardan değildim.
Otobüs durağına geldiğimde . Otobüsü beklemeye başladım . Elimdeki saate baktığımda otobüsün gelmesine beş dakika kalmıstı. Ayakta beklemeye başlamıştım.
Sanki izleniyormuşum gibi gelmişti. Etrafıma baktığımda kimseyi görmemiştim.
Etrafıma daha dikkatli izlemeye başlamıştım, pamuk şeker satan bir adamın önünde küçük bir kızı görmüştüm. Kızın canının çektiğini anlamıştım. Pamuk şekerci benim gibi düşünmüş olacak ki kıza pembe bir pamuk şeker verdiğini görmüştüm . İçimden
"İnsanlık ölmemiş " dedim.
Kızın yüzündeki gülümseme onun çok sevdiği anlaşılıyoru . Bende istemsiz bir şekil gülümsemiş tim.
Yola baktığımda otobüsün geldiğini gördüm ve okul çantamdan kartımı çıkarıp çantamı kapattım. Otobüs tam da önümde durmuştu . Tam binecekken izlenme hissi bı daha gelmişti.
Arkama baktığımda maskeli ,siyah giyinimli tam da bana bakan biri vardı. sokak lambasının yanındaki banka oturmuştu . Kehribar gözlerini bana dikmişti . Hemen otobüse binip ayakta beklemeye başlamıştım doluydu bir yer yoktu zaten bu istanbul nüfusuyla biraz zordu. Pencereden o tarafa baktığımda hiç kimse yoktu. Galiba hayal görmüştüm okuduğum gerilim ve korku kitaplarını okumayı bırakmalıydım.
İstediğim yere geldikten sonra iş yerime gelmiştim. Bir kitapçıda çalışıyordum. Kitapların kokusunu içinme cekmiştim. Bu hayata sevdiğim iki tane koku vardı bir toprak kokusu birde kitap kokusuydu. Dağılan kitaplar topladıkta sonra ,müşterilere çay kahve ikramı yapmıştım. Toplam beş saat sonra mesaim bitmiş eve gitmek üzerime montumu giyip çantamı alıp . Kasanın yanındaki anahtarı almış dükkanı kapatıp yürümeye başladım . Elimdeki saate baktığımda saat akşam dokuzdu.
Evime yakın olan bir parkta otururken buldum kendimi. Yağmur yeni yeni yağmaya başlamıştı. Kıştan çıkmış ilkbahar yağmurları başlamıştı. Etrafı incelerken parktaki sokak lambasının yanıp sönen ışığı altında oturan birini gördüm otobüse bindiğimde gördüğüm adamdı bu . Takipmi etmişti beni yoksa.
Gerçekti, otobüste bunun bir hayal olduğunu düşünmüştüm ama şuan karşımda olan bankın yanındaki sokak lambasının altındaydı. Yağmur hafif hafif yağmaya devam ediyordu.
O adam konuşmaya başlamıştı.
" Toprak güzel kokuyor dimi Ayşin."
Devam etti
" Bir rivayete göre toprak sevdiklerimizi aldığı için güzel kokarmış ."
Karşımda ki adama en soğuk bakışlarımı gönderiyordum ve konuşmaya başladım.
" İsmimi nerden biliyorsun ."
Adam oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi ve yüzüme yaklaştı nefesini dudaklarımda hissediyordum . Kehribar gözleri dahada yakındı bana . Yağmur şiddetlemişti ve adam konuştu.
" Benim bilmediğim bir şey yok . "
Devam etti
"Yarın aynı saate buraya gel ve konuşacaklarım var " dedi ve gitti .
Bu adam da kimdi ?
Ve beni nereden tanıyordu ?
Beni takipmi ediyordu ?
Ama neden ? Ne için yarın akşam için beni çağırdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
