My Four Bodyguards

Chapter 40

Nico's POV

Saan naman kaya 'yun pupunta? Nico mag-isip ka. Patuloy pa rin ako sa pagdadrive ko ng biglang nagrin ang phone ko, pagtingin ko naman si Harry.

Kaya agad ko itong sinagot, "Oh?" Sabi ko naman sa kaniya.

'Bro nasan kayo? Kasama mo ba si Danica?' Tanong naman niya then I sighed "I'm still finding her, can you ask Elise where would Danica be at times like this?" Sabi ko naman sa kaniya.

'Tinawagan na ni Rui si Elisse, she had no idea raw eh, wala ka bang alam na puwede niyang puntahan?' Harry said at tinigil ko naman bigla ang car ko sa gilid "Wala kaya siya sa best friend niya?" Tanong ko naman sa kanila.

'Bro Thailand 'yun, masyadong malayo, impossible naman na makaalis agad 'yun ng Pinas,' sabi naman niya then I nod my head, tama si Harry wala pang 1 hour simula nung umalis si Danica.

'Bro?' Sabi naman uli ni Harry "I need to go, bye," sabi ko naman then I ended the call at nagdrive na uli ako, alam ko na kung nasan siya.

Bakit nga ba hindi ko naisip agad 'yun, Nico ang bobo mo talaga, nagdrive agad ako papunta sa Clark.

Hindi naman masamang puntahan ang Clark Airport, feeling ko nasa open space siya ngayon at sumisigaw, naalala ko na may sinabi siya sa akin dati na when she need to burst out sa mga airport siya pumupunta.

Buti na lang at hindi traffic, salamat sa Waze sa tamang daan ako tinuro. Pagkadating ko nakita ko naman agad nakita ko kaagad ang car ni Danica, she's here.

I saw her, she's lying on the ground. She's very free-spirited. Agad akong lumapit sa p'westo niya at umupo sa may tabi niya "Dani," mahinahon ko namang sabi sa kaniya, agad naman siyang napalingon sa akin.

"Nico," sabi niya at bigla siyang tumawa ng malakas, "You didn't saw what I did," sabi naman niya at napakunot naman ako ng noo ko "What?" Sabi ko naman sa kaniya.

"I shouted and cursed their names, it feels so great," sabi niya habang nakangiti "How did you find me?" She added then I smirked.

"I know you," sabi ko naman sa kaniya at tumawa siya "You did not," sabi naman uli niya at bigla namang may tumulong mga luha sa mga mata niya pero agad niya 'yung pinunasan.

"Many tried, but no one succeeded," sabi niya naman, at times like this, I know she just need someone to listen to her.

I intend not to talk, mahabang katahimikan ang namuo sa aming dalawa, ni isa walang nagsasalita. Tanging hangin lang ang naririnig namin.

"I lost again, Nico," she said with a broke voice, pero hindi pa rin ako nagsalita, I want to make her feel that she's not alone, and I am ready to listen to all her problems.

"Let's run away from everything, please." Sabi naman niya at umupo siya then she hugged me suddenly nagulat naman ako sa ginawa niya, narinig ko ang mga hibi niya "Please bring me to somewhere no one could find us," sabi naman niya uli.

She's crying silently at my shoulder "Please Nico, please," sabi naman niya then I nod my head "Okay, aalis tayo," sabi ko naman sa kaniya.

*****

One week na simula nung umalis kami ni Danica sa bahay nila. Dinala ko siya dito sa Tagaytay dahil wala naman akong alam na p'wede naming puntahan na hindi mag-aalala ang parents niya.

Maaga pa lang gising na ako, hindi pa rin kasi ako sanay na katabi ko matulog si Danica, she's crying herself to sleep kaya hindi ko rin naman siya maiwan.

Bigla namang nagring ang phone ko, kaya bumangon na ako at pumunta sa may veranda, tiningnan ko muna kung sino 'yung tumawag nakita ko naman na si Madam Dina kaya agad ko 'tong sinagot.