MİRAY || GERÇEK AİLEM (Düzenleniyor)

7.bölüm

Cengiz'in ağzından

Şirkette işlerim olmasına rağmen her şeyi Deniz'e bırakmıştım ve şuan okula doğru gidiyordum. Müdürün araması ile endişelenmiştim ancak bir sorun olmadığını söylediğinde az da olsa rahatlamıştım. İlk okul gününde nasıl bir vukuat yaşayabilirdi aklım almıyordu.

Miray'ın eve gelişinin ardından ev daha sakindi. Ondan önce hergün kavga ediyorduk bu yüzden de eve fazla uğramıyordum. Miray eve geldiğinden beri eve fazla uğrar olmuştum.

Burcu'nun yüzünden ona karşı öfkelenmek veya kinlenmek saçmaydı. Bu yüzden geldiğinde hiçbir şey dememiş veya herhangi bir tepki vermemiştim. Gözlemlediğim kadarıyla huyları biraz Berkay'a benziyordu. Fiziksel olarak ise anneme daha yakındı.

Olcay'ın tavırları her ne kadar can sıkıcı olsa da onu anlayabiliyordum. Çünkü eskisi gibi olmasından korkuyor ailemizin hepten dağılmasından endişeleniyordu. Olcay hepimizden daha düşkündü annemle babama.

Miray'ın hazır cevap oluşu hoşuma gitmişti. Hiçbir şeyin altında kalmıyordu. Olcay ile tartışmaları belgesel izlemekten daha zevkliydi bana kalırsa.

Ben ve Deniz'i gördüğünde ki şaşkınlığı o kadar komikti ki biraz daha öyle baksaydı gülecektim. Onunla daha fazla vakit geçirmeliydim belki bir kız kardeş kazanabilirdim.

Burcu'nun bana attığı iftiradan sonra ailemle aram bozulmuş ve ilk bulduğum uçakla Tokyo'ya gitmiştim. Bir teknoloji şirketinin avukatı olduğum için Tokyo'ya gitmemi kimse yadırgamamıştı.

Bu yalana inanan kalmış mıydı bilmiyorum ama o gün Berkay'ın ve diğer aile üyelerimin gözleinde ki hayal kırıklığını unutamıyordum.

Flashback

Yoğun geçen bir günün ardından odama çekilmiş ve hemen duş alıp çıkmıştım. Kıyafetlerimi eşofmanımı giymiş üzerime siyah atletimi geçireceğim sırada odamın kapısı zorlanmıştı. Ancak önceden kapımı kilitlediğim için her kimse eğer açamamıştı. Atletimi üzerime geçirip hâlâ zorlanmaya devam eden kapıya ilerledim. Kilidi açtığım sırada karşılaştığım yabancı yüzle kaşlarım çatılmış sorarcasına karşımda ki kıza bakıyordum.

"Şey.. merhaba."

"Neden burdasın?" Kıstığım gözlerle onu süzerken kafasını öne eğip gülümsemeye çalıştı "Seninle bir şey konuşabilir miyim?" Alayla ona baktım "Hayır."

Ellerini panikle kaldırdı "Dur hemen kestirip atma lütfen Burcu ile ilgili." Dudaklarımı birbirine yaslayıp düşündüm. Doğru söylüyor olabilir miydi?

"O zaman diğerlerini de çağırayım onlara da söyle."

"Hayır zamanım çok az lavobaya gideceğim dedim Burcu'ya. O gelmeden sana söylemeliyim." Kafamı salladım.

"Tamam dinliyorum." Yüzünü buruşturdu "Ulu orta yerde mi konuşacağız?" Gözlerimi devirdim "Söyleyecek misin? Sanırsın devlet sırrı veriyorsun." Gözlerini büyüterek bana baktı ve biraz daha yaklaştı. Boyu uzun olduğu için kafası omuzuma geliyordu bu yakınlık beni rahatsız ederken geri çekildim.

"Tamam söylüyorum." Dikkatle ona baktım.

"Şey Burcu'nun aslında bir planı var." Kaşlarımı çattım "Nasıl bir plan?" Soruyu sorduğumda üzerime atlayıp dudaklarımda hissettiğim baskıyla afalladım hızla geri ittiğim de yere düşmüş ve bana dolu gözlerle bakıyordu.

Koridorun köşesinde harketlenme olduğun da bakışlarım oraya düştü. Bir şey göremediğim de önümde ki kıza bakıyordum.

"Nasıl böyle bir şeye cesaret edebilirsin?!" Bağırdığımda olduğu yerde iyice küçülmüş bacaklarını kendine doğru çekerek görünmemeye çalışmıştı "Bu yaptığın tazcize girer biliyorsun değil mi? Seni iznin olmadan biri öpse ne yaparsın?!" Bu sefer ağlamaya başladığında ellerimi başıma koyarak saçlarımı çekiştirdim "Kafayı yiyeceğim az kaldı. Git gözümün önünden, bırak yanıma gelmeyi gözüme bile gözükme. Anladın mı beni?"  Ağzımdan gelen her şeyi söylemek istiyordum ama karşımda bir kızın olması elimi kolumu bağlıyordu. Kafasını hızlı hızlı salladığında yanımdan seri bir şekilde gitmişti.