Furkan: Sen yarramı yedin mi benim hiç?
Faruk: Ben değilde sen yemiş gibisin
Faruk: Bu sözünü unutursan hatırlatacak çok güzel bir yer ve zaman biliyorum.
||||||||||||||
Sevdiğiniz veya bir ilişki içerisinde bulunduğunuz adamın mafya olduğunu öğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
×××××××××
Tencerenin içindeki tahta kaşığı çıkarttım ve ocağın altını kapadım. Mutfağı dolduran mis gibi çorba kokusuyla gülümsedim. İlk defa annemi dinlememin sonuçlarıydı bunlar.
Mutfakta ordan oraya giderken ekmek sepetinin yanında durdum ve içini kontrol ettim, içinin boş olduğunu fark etmemle dizlerimin titremesi bir oldu. Neden her yemek yaptığımda ekmek olmaz?
Mutfaktan çıkıp kapıya doğru ilerledim ve merdivenlerin ilk basamağına attığım montumu alıp bir hamlefe kollarıma geçirdim ve evden çıktım. Faruk evde miydi bilmiyordum fakat pekte umrumda değildi. Ayakkabılarımı giyip indim merdivenleri, kapıdan cıktığım am üzerime dolanan soğuk ile irkildim. Hızlı adımlarla birkaç sokak arkadaki bakkala gittim. Kapıyı açtığımda bu sefer soğuk yerine sıcak karşıladı beni, hemen üst solda küçük bir televiyzon açıktı ve kasanın başındaki Osman abi çekirdeği ile televizyona kitlenmişti. Benim girdiğimi bile fark etmemişti.
"Hoşgeldin Furkanım, nasılsın bakayım?" 40larının sonunda olan bu adam lazdı ve çok komik konuşuyordu. Onunla her konuştuğumda gülümsemem eksik olmuyordu.
"İyilik abi ne olsun." Dedim camlı ekmek dolabının yanına geldiğimde içinden iki tane ekmek aldım ve poşete koyarak kasaya gittim. "Seni sormalı asıl."
"Beni ne sorcan oğlum ya," dedi elimdeki parayı alıp. "Yaşım almış gidiyor beni, bundan sonrada bişey olmaz zaten hayatımda."
"Öyle deme be abi, bak akıp gidiyor işte hayat. Allaha şükür geçinio gidiyoruz."
"Benimde şikayet ettiğim yok ki zaten, Allaha şükür herşeyimiz tamam. Var senin gibi çocuklar işte halimizi hatrımızı soruyolar." Gülümsedim dediğine.
"Kolay gelsin tekrardan abi." Diyerek çıktım dışarıya. Elimdeki ekmek poşetini bileğime astım ve ellerimide ceplerime koydum üşümiyim diyerekten.
Giderken mahallaede sadece birkaç kez gördüğüm bir kadın gördüm, elinde ağır ağır poşetler vardı ve zar zor taşıyordu. Yanına gittim hemen.
Kadın ben daha birşey demeden yüzü güldü. "Ay oğlum Allah gönderdi seni bana, elimdekiler çok ağır bi yardım ediversen."
"Tabii bende yardım edeyim diye gelmiştim zaten." Dedikten sonra elindeki poşetleri aldım.
İlerlemeye başladığımızda tamda tahmin ettiğim gibi sızlanmaya başlamıştı. "Oy oğlum var benim iki tane sıpa ne yardım edeyim, ne anne sen çok yoruluyorsun biz gidelim alışverişe yok." Yürürken yüzünü bana çevirdi aniden. "Sen kimsin ben hiç görmedim seni?"
"Ben yeni taşındım sayılır, üniversite için."
Kadın aydınlanır gibi omzuma vurdu ve yürümeye devam etti. "Haa, bak ne güzel işte benim büyüğü hayırsızın teki."
