Respectfully Yours

Chapter 35

Anikka

Halos pagulong gulong na ako sa kama ko dahil tila baliw na baliw na ako ngayon. Nakakainis na eh, gusto ko ng inuntog sa pader yung ulo ko. Baka sakaling bumalik sa normal ang takbo ng utak ko. Kung ano ano kasing mga bagay ang lumalabas sa isipan ko na hindi ko matanggap.

Tatlong araw pa lang siya nawawala pero baliw na baliw ako sa pagkamiss sa kanya, para bang tatlong taon siya nawala at labis labis na ang pangungulila ko sa kanya. Nakakapanibago kasi, walang makulit, walang nag-aalaga sa akin. Nasanay na kasi ako na lagi siyang nandyan sa tabi tabi, lalo na nung nasa Dinadiawan kami.

Tss..Paano pa kaya pag umabot ng isang linggo? Baka bigla ko na siyang sunggaban pag-uwi niya, ipasok sa kwarto ko at magahasa ko na.

Putya naman! Pati ako nahawa na sa kamanyakan niya.

Minsan nga Naiisip ko na mahal ko na siya, kahit hindi naman ako magkakaganito kung wala akong nararamdaman na something.

Pero putangina lang talaga. Kahit anong gawin ko ay ganoon pa rin.Bakit ko ba kasi mararamdaman iyon?

Ok lang sana na sabihin na namimiss ko siya pero alam ko sa sarili ko na hindi lang iyon ang nararamdaman ko alam kong may mas malalim na dahil kung bakit ganito.

Sinabi ko sa sarili ko na hindi ako mahuhulog sa kanya dahil hindi siya ang tipo kong lalaki, pero hindi kalaunan ay nabihag niya ang puso ko.

They way that he look at me, yung nakakatunaw na titig na nakakapanghina ng tuhod. Yung paano niya ako yakapin, ramdam na ramdam ko na protektado ako sa mga yakap na iyon at walang sinoman ang mananakit sa akin. The way the he took care of me, na para bang isa akong babasagin na bagay

Sino ang hindi mahuhulog doon? He never failed to give me goosebumps and buttersflies tingling at my stomach.

I was always indenial to myself that this is not real, it is only infatuation, masyado lang din akong attached sa kanya.

Habang tumatagal ay alam ko sa sarili ko na hindi na ito normal, dahil alam na alam kong may nagbabago na sa nararamdaman ko sa kanya, sa tuwing nakakasama siya. Kahit pigilan ko man hindi ko magawa, dahil pinipigilan ko naman itong nararamdaman ay mas lalong lumalala ang lahat, mas lumalalim ito.

Noong umalis siya papuntang Singapore doon ko narealize lahat.

Simula't sapul ay ayaw ko na sa kanya. I hate him everytime I see his face, mas lalo akong naiinis kapag pinapakita pa niya ang kanyang mga ngisi. Pero habang tumatagal ay may nagbabago na sa pagitan naming dalawa. Lalo na yung nasiraan ako doon sa daan, doon ko naramdaman na hindi lang siya si Lukas na babaero, siya si Lukas na marunong magmahal. Ilang araw na nakalipas doon ko nakikita na isa siyang mabuting tao kahit naknakan siya ng kamanyakan.

Habang tumatagal na nakakasama ko siya ay mas lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya. Lalo na nung natatakot ako sa kidlat, nandoon lang siya at hindi ako iniwan. He protected me through his hugs.

Lumabas ako ng bahay, my mind isn't in its condition, kailangan ko lang siguro na magpalipas oras para mawala itong iniisip ko. Wala rin naman kasi akong ginagawa kundi tumunganga. Wala rin naman sila Mama at umalis, yung mga kaibibigan ko nasa bakasyon nung mga nakaraang araw at kababalik lang ngayon. Halos mapanis na ako dito kaya kung ano ano na lang ang naiisip ko. Gusto ko muna siyang mawala sa isipan ko, kahit saglit lang baka ikabaliw ko eh.

Inaya ko na lang sila Nicole para gumala, sabay bigay ng mga shells na ito at hindi ko alam kung magugustuhan ba nila itong mga ito.

Napagdesisyunan namin na sa Starbucks pumunta, namiss ko rin kasi na laruin yung whip ng Frappe nila doon