Tell me

Hoofdstuk 20

Tijdens de autorit vertel ik aan Anna wat er is gebeurd. En waarom we nu op de vlucht zijn. Na 1,5 uur auto rijden stop ik de auto op een weg tussen 2 grote weilanden. Er is geen huis, auto of iets van leven te bekennen. Ik zet de auto uit en zucht diep en leg mijn handen in mijn gezicht. Wat een puinhoop. 'Hoe....hoe heeft dit kunnen gebeuren. Hoe wist Lucas...Hoezo heeft hij contact met Nick....Verdomme!' Ik sla met mijn hand hard tegen de rand van de stuur aan. Anna en Riley schrikken beide kort van mijn reactie. Riley kijkt weer naar haar telefoon. 'Het is mijn schuld....' Mompelt ze zacht. Ik kijk haar vragend aan. 'Wat?' 'Ik dacht dat...dat hij...' Mijn ogen worden groter en draai mij meer naar haar om. 'Riley, wat heb je gedaan?' Vraag ik strak. Ze durft mij niet aan te kijken. 'Riley!' Ze kijkt mij aan, dan naar Anna en dan weer naar haar telefoon. 'Dion.' Zegt ze en slikt even. 'Dion? Wat is daar mee?' Riley haalt diep adem. 'Toen ik thuis kwam...Nadat mijn ouders...' Ze schud haar hoofd. 'Die avond stuurde hij mij een berichtje. Hij had mijn nummer weet je nog? Hij vroeg of ik veilig thuis was aangekomen en...hij was heel aardig...' Dan besef ik het mij. 'Hem. Met hem heb je al die tijd lopen appen. Daarom zat je zoveel op je mobiel.' Ze knikt maar kijkt mij nog steeds niet aan. 'Hij was echt heel lief. Hij toonde intresse. Hij was aardig. Ik dacht dat hij....' Ze schud haar hoofd zacht. 'Hij...vroeg dingen...Hij vertelde dingen. Hij zei dat hij weg wilde uit de pack, niet meer onder de orders van Nick zijn. Hij wilde zijn eigen leven leiden hier in de mensen wereld. Hij wilde Lyn thuis brengen en Liam een zo normaal mogelijke mensen kind jeugd geven. Hij wilde...Hij zei dat hij...bij mij wilde zijn. En hij kon niet wachten om mij vrijdag te zien.'

Ze kijkt een paar seconden naar haar mobiel en knijpt dan haar ogen dicht. 'Toen heb ik hem verteld...dat we vrijdag....' 'Nee, nee, nee, nee, nee! Je hebt tegen hem gezegt dat we vrijdag niet zouden komen!?' Roep ik boos. 'Thomas.' Zegt Anna en legt een hand op mijn schouder. We kijken elkaar even aan. Dan kijkt Anna weer naar Riley en ik volg haar blik. Riley kijkt nog steeds niet naar ons. 'Wat heb je hem allemaal verteld?' Probeer ik op een rustige toon te vragen. 'Hoe kon Nick weten dat hij bij Lucas moest zijn?' 'Dion had veel dingen gevraagt. Ik dacht gewoon uit pure intresse. Ook dingen over jou. Dat je bijvoorbeeld Lucas zijn beste vriend was en dat jullie nu ruzie hebben.' 'Hij heeft alle informatie door gegeven aan Nick.' Zeg ik geërgerd en kijk gefrustreed om mij heen of er nog steeds neimand te bekennen is. 'Wist ik veel...Ik dacht gewoon echt dat hij...mij..' Er rolt een traan over Riley haar wang.

'Riley...' Zegt Anna pakt haar hand vast. 'Het is niet jouw schuld.' 'Het is niet haar schuld!? Zij heeft ons veraden!' Roep ik verbaasd en kijk met ongeloof naar Anna. Anna kijkt mij boos aan en ik slik zacht. 'Dit is niet Riley haar schuld. Dit alles is Mijn schuld. En ik ga het afhandelen.' Zegt Anna, doet haar gordel af en stapt uit. Riley en ik kijken elkaar verbaasd naar Anna en dan naar elkaar. Ik geef haar daarna nog een boze blik. Dan stappen wij ook uit. We zien Anna over de weg lopen, weg van ons. 'Anna waar ga je heen!? Wat ga je doen?' Roep ik en loop haar snel achterna. 'Ik ga naar Nick. Ik ga hem helpen.' Zegt Anna die nog steeds blijft doorlopen 'Ben je gek geworden?!' Zeg ik en pak haar bij haar schouder. Ze draait zich met een ruk om en kijkt mij strak aan. Dit is niet meer die verlegen Anna van 2 weken terug. 'Nick zijn pack, de politie, jullie ouders. Iedereen zit achter ons aan. Vanwege mij. Jullie zitten in deze....' Anna kijkt naar Riley. 'Shit.' Antwoord Riley. 'Jullie zitten in deze shit vanwegen mij. Als ik Nick help. Naar die wereld. Dan zullen die problemen weg zijn. Nick heeft gelijk. Er is maar 1 plek waar ik heen kan. Naar huis.' Ik weet niet wat mijn moeder met Anna heeft gedaan. Maar er is iets in haar geknapt of een lont in haar is aangestoken. Want ze is opeens een pittig vuurtje. 'Nee Anna, dat is niet waar. We kunnen dit oplossen. Ik zal er voor zorgen dat je hier niks gebeurd.' Ik schud mijn hoofd. 'Misschien was dit vluchten een stom plan. Mijn vader is echt een goeie advocaat. Hij zal je helpen. Hij zal er voor zorgen dat je bij ons kan blijven. Bij mij.' Anna legt haar hand op mijn wang wrijft met haar duim er over heen. 'Ik zou niets liever willen Thomas. Maar ik hoor hier niet thuis....En Nick zal nooit stoppen om te voor zorgen dat ik die poort open. Naar Mijn thuis. Mijn wereld. Mijn volk. Ik moet dit doen.' Ze glimlacht zwak en laat haar hand weer zakken. Ik pak haar handen vast en trek haar dicht tegen mij aan. Ik leg mijn voorhoofd tegen die van haar aan. 'Blijf bij mij...Alsjeblieft.' Vraag ik zacht. We kijken elkaar aan. Die mooie blauwe ogen. Dan zoen ik haar en de hele wereld lijkt voor mij te stoppen. Ik wil Anna niet kwijt. Nooit. Anna zoent mij even terug maar na 3 seconden zet ze 2 stappen achteruit. Ze kijkt weg. Doe ik iets niet goed? Misschien heeft ze toch niet dezelfde gevoelens als ik die voor haar heb. Ze haalt diep adem.