Merak; İnsanı bazen güzel yerlere, bazen ise kötü yollara sürükleyendir. Derininde ne olduğunu bilmediğin bir kuyuya girdiğin an artık karanlığa gömülecektin.
Yaşamı en çok merak eden çocuklardı ve çocuk olamayacak kadar içi karanlık kadın merakıyl...
| Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın Ateşin külleri. |
Şimdiden belirtmek istiyorum. Önceden bölümleri düzenlerken yorumların da silindiğini fark etmemişim. Bu nedenle çoğu satırlarda yorum yok. Hatta hiç yok. Sizden istediğim her satır arasına bir kelime bile olsa yorum yapmanız. Yapanlar için şimdiden teşekkür ederim. Hayalet okuyucu olmayın sevgili okurlar.🦋
Şimdiden keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm: TEK BİR ADIM
-İstanbul
Birini hayatına almadan önce detaylıca düşünmen gerekirdi. Hayatına aldığın herkes, sen istedin ya da istemedin şekilde değiştirirdi, seni. Çünkü hayat değişkenlerden ibaretti, birbirlerini kovalar dururdu.
Bazen yüzümüze gülen herkesi iyi sanmakla yapıyorduk hatayı, oysa gülen herkesi yakmayı bilmeliydik. Zaman bir gölgeydi ve hiçbir sır veyahut yalan gizli kalmazdı. Gölgeler birbirlerini takip ettikçe sırları avuçları arasına alırdı.
İnsan en çok gölgesine dikkat etmeliydi bu hayatta.
Tekrar bıkkınlıkla nefes verirken, telefona kulak verdim. "Hayır ben ona böyle bir şey demedim hatta bir haftadır karşısına bile çıkmadım." dedim otobüse binerken.
Boş yer bulup hemen geçtim ve telefon konuşmama devam ettim. "Hilal sen de o salağın dediklerine inandın mı gerçekten? Ona müsait bir zaman da zaten hesap soracağım, o dedikleri yüzünden, sen de boş bir şey için bana sinirlenip durma kapat şimdi işim var." dedim ve telefonu suratına kapattım. Derin bir nefes soludum ciğerlerime.
Bütün aksilikler beni buluyordu sürekli. Hilal okuldan arkadaşımdı, kendisini pek sevdiğim söylenemezdi. Çok sahteydi. Bir de hoşlandığı çocuk vardı. Mert. O çocukla da o kadar uzun süreceğini sanmazdım. Çocuk yapışmıştı yakama, ona müsamaha gösteriyorsam sırf Hilal adınaydı, yoksa şimdiye işini bitirmiştim. Yapacak işlerim yokmuş gibi bir de bunlarla uğraşıyordum. Aslında iletişim bile kurmamak gerekiyordu, bu tür insanlarla. Adı üstünde, sahteydi.
Burnumdan soluyarak, gözlüğümü çıkarttım ve çantama attım. Gözüme gelen perçemlerimi kulağımın arkasına sıkıştırdım. Başımı cama yaslayarak gözlerimi kapattım. Değişiklik her zaman iyidir derdi annem. Dünyayı bazen biz değiştirmeliydik ya da o bizi tamamen ağına sürükleyip farklı hayatlara fırlatırdı. Yeni dünyadan kastım arkadaş, ortam ve hayatımızdı.
Her insanın hayatında bir dönüm noktası olurdu. Benim dönüm noktam on sene önce belirlenmişti. Ve o an, ben dünyayı değil, dünya beni değiştirmişti.
