Bawat Piyesa | S. Manjiro

24

Ilang linggo ang nakalipas. Everytime na umuuwi ka galing school, you always locked yourself in your room. You also cutted every communication you have with your friends.

Inooverwork mo rin ang sarili mo para i-distract ang sarili mo. Hindi ka pwede mag breakdown lalo na may upcoming defense ka. 

You used your school account to communicate sa iba mong blockmates. Tinitignan mo ang isa mong account at nakita mo rin na puro messages nila. Sunod sunod ang padala nila sayo ng mga pagkain to check if everything is okay. 

Ngayon naman ay nag iimpake ka. Babalik ka na lang sa bahay niyo nila Senju. For sure, busy rin sila. Maggulatan na lang kayo don. 

"Are you sure na babalik ka don?" Your ate asked.

"Yes, ayaw ko po dito. Hindi po ako makapag focus sa ginagawa ko. I still smell her scent here. Naiiyak ako pag naaalala ko siya." You answered.

"Sabagay, you also need to focus on your works. Wag mo na lang muna kausapin ang mga magulang mo. If they have something bad to say sayo, wag mo na lang pansinin. Focus on yourself." 

Paglabas niyong dalawa sa kwarto mo ay agad ka nilang hinarang. "Saan ka na naman pupunta?" Your Mom asked.

"Babalik sa bahay." 

"This is your home, Y/N." Your Dad said.

You looked at him. Tangina, nagbibiro ba siya? Kung oo, hindi maganda biro niya. "Home? Tinatawag niyo pong home 'to?" You asked.

"Simula nung nawala si Lola, i never consider this house as my home." You said. "This is not my home. Kung home 'to sana ramdam ko yung peace and love." 

"Iba yung pakiramdam kapag nandito ako." You continued. "That's why, i'm moving out again. Wala na rin naman dito yung dahilan kung bakit ako nag st-"

Your Mom slapped you. Nangingilid ang luha na tumingin ka sa kanya. "Wala ka talagang kwentang anak! Wala talaga kaming mapapala say-"

"Opo, wala na po akong kwenta. Kailan po ba ako nagkahalaga sa inyo? Kailan po ba ako nagkaroon ng silbi sa inyo? Ni minsan po ba tinanong niyo ako kung ayos pa ba ako? Kung kaya ko pa ba?" You said and wiped your tears.

"Kung isusumbat niyo po lahat sa 'kin, it's your responsibilities na bigyan ako ng lahat lahat. Bare minimum po yan." You continued.

"Go! Lumayas ka, kaya mo na sarili mo diba!? Then go!" 

You stared at them intently. You sighed heavily and gave them a small smile. "Kahit hindi niyo po sabihin, i will do that. I will make you proud, someday." 

Dire diretso kang lumabas. You put all of your things sa car mo at nag drive paalis. You looked at ticket you booked. Aalis ka pagka graduate mo. 

"Tangina. Nakakapagod na!" You shouted.

Hindi mo alam kung saan ka pupunta but all you want to do is to take a break sa lahat. Hindi pwedeng gawin mo yung nasa isip mo dahil hindi yun rason para mabawasan ang sakit. 

Mapapasa mo lang ang sakit sa mga loved ones mo. Instead of doing that thing dumiretso ka na lang sa kung nasaan sila. 

While driving, you can't help but to overthink. You need a break right now. A break for everything. Hindi mo na kaya makipag socialize sa kung kani kanino. You're emotionally, physically, spiritually, and mentally tired.