အုံ့မှိုင်းနေသော တိမ်တိုက်တို့ကို ငေးရင်း သူ့စိတ်ထဲ John Keats၏ "Ode to a Nightingale" ကဗျာထဲမှ အပိုင်းအစတချို့ ပြေးဝင်လာသည် ။
"was it a vision,or a waking dream?"
_________________________________________
"ကြယ်တွေ ကြည့်ရတာကို ကြိုက်တယ်"
အဲ့ဒီလို ပြောတိုင်း သူက ရီဝေဝေ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ပြန်ကြည့်လေ့ရှိတယ် ။ ငါ့အထင် ငါပြောချင်တဲ့ တကယ့် စကားက သူ့ မျက်ဝန်းတွေကို လိုက်ဖမ်းရတာ ကြိုက်တယ်ပဲ ဖြစ်မှာ ။ အဲ့ဒီ ခပ်ညိုညိုရှိပြီး အမြဲ ဝိုင်းစက်နေတတ်တဲ့ မျက်ဝန်းရွဲကြီးတွေက ငါ့ကဗျာ စာသားတိုင်းမှာ မပါမဖြစ်ပဲလေ ။ ကြယ်တွေအကြောင်း ရေးဖို့ နေရာမရှိတော့တာကို သတိရသွားမှ ပြန်ကြည့်မိတော့ ငါ ရေးထားခဲ့တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်လုံးက သူ့ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းစီတိုင်းကို အသေးစိတ် ရေးဆွဲထားတာတွေချည်းပဲ ။
နီညိုရောင်တွေနဲ့ဆို သူက ဘယ်လောက် လိုက်ဖက်ကြောင်း ။
မကြာခဏ နှာချေတတ်တာက ငါက သူ့အကြောင်းကို အမြဲ တွေးနေမိလို့ ဖြစ်ကြောင်း ။
အိပ်မက်တွေထဲမှာဆို ကြယ်တွေကို စီးရင်း စေတန်ကနေ မားစ်အထိ ခရီးထွက်ဖူးကြောင်း ။
သူကတော့ ငါ ပြောပြတဲ့ စကားလုံး တစ်လုံးချင်းစီကို ဖန်ဘူးလေးထဲ ခေါက်သိမ်းထားတယ် ပြောရဲ့ ။ ငါ ပေးတဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ချင်းစီကို နံရိုးတွေနဲ့ ကာကွယ်ထားတဲ့ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်း တစ်ခုထဲမှာ ထည့်သိမ်းထားတယ် ပြောရဲ့ ။
အင်းလေ သူက ကဗျာရေးတဲ့ ငါ့ထက် စကားလုံးတွေကို ပိုချစ်တော့ သူ ပြောသမျှဟာ ငါ့ကို ပြန်မထနိုင်တော့အောင် အလဲထိုးနိုင်တာပေါ့ ။
"ဘာကြီးလဲ"
"သကြားလုံးလေ"
လက်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ ခရမ်းရောင် သကြားလုံးကလေး နှစ်လုံးဟာ တစ်ပတ်လုံးလုံး နွမ်းလျနေတဲ့ ငါ့စိတ်တွေကို ရေနဲ့ ဖြန်းပေးလိုက်သလိုပါပဲ ။
သူက ကလေးတွေလိုပဲ ၊ သကြားလုံး ကြိုက်တတ်သေးတာ ။ ပြီးတော့ ပျော်ရွှင်မှုကိုလည်း ဝေမျှပေးတတ်သေးတာ ။ ငါကတော့ သူ့ထက် အကြီးဖြစ်ပါလျက် စိတ်ရှုပ်ထွေးစရာ ကိစ္စတွေနဲ့ အမြဲ အဖော်လုပ်နေတတ်တဲ့ သူပဲ ။
