şiirlerim

yara.

uzaklığın en büyük yaraydı
yaraya gülümsedim her sabah
yarayı önemsemedim
yaşadım sensiz ömürlerce
tuzunu seçemedim

gitgide hissizleştim
kendimi, tamamen kaybetmezsem
hiç bulamayacağımı en baştan bilmiştim

gördüğüm her göle atlamaktı derdim
sırf dünümden farklı olabilmek için

etrafta göl kalmadı,
ellerimle toprağı kazdım
içini dolduracak yağmur yağmadı
ama gereken zaten yüzümden akandı

haliyle, zaman geçince
derdinle dertlenmek keyif verir oldu
o yüzden aşk insanı değilmişim meğer
mutluluk istemediğim vakitlermiş onlar

olmayan senden umduğum kadar
bu ideali umsaydım  eğer,
böyle olmazdı
delice özledim, sorsan bilmem

bir zamanlar biri vardı
bendeki yer ondan çok fazlasınaydı
tüm onlara sorsan bir ben vardım
ama hiçbiri bende olamadı

yine de üzülen taraf onlardı
üzülmeyi hak edenlerdi adları
o yüzden kimse dönüp de
bu yapayalnız kızın yaşına bakmadı

ayağına takılan balçığı
büyüyünce kurutup atarım sandı
ama dönüp baktığında
balçık tek yanında kalandı

nereye giderse gitsin
kendinden kaçamayacağını
kabul etti.
ve en sonunda
yalnızlığında boğulmaktan
keyif almayı öğrendi.

19.03.2023