şiirlerim

ikarus uçtu, düşmeden önce.

her yükseliş bir düşüşü doğurur
seninki de sonunda doğdu
aklımdaki tüm mükemmeliyetler oluşun
bana onların en baştan
gerçekdışı olduğunu unutturdu

yine de pişman olamam, böylesi de hoş
çünkü bir zaman vardı
olasızlıklar yüzünden kendimi geriye çektiğim
elimde, ruhumdaki boşluklarla oturduğum

buna acı denmez
sana anlamsızsa, bana acı veremez

tüm bu alarm veren uyarıları
görmezden gelmek de iyi oluyormuş
aptal gibi davranmak
yalanları yutuyormuş gibi

illüzyonlara uyuyamayanın
tek ben olmadığını fark etmek gibi

gerçek olmayan hiçbir şeyin
güzellik değeri yok
bu yüzden son bir kez bakacağım fotoğraflarına
hepsini silmeden önce

tek keşkem, adımı bilmene izin vermem
ama sahip çıkacağım hislerime
çünkü başka bir evren var, tanışmadığımız dahilinde
gri boşluklarla oturduğum
o keder çok ağır bir yük

olsun, artık biliyorum
tüm bu insanları delirten şeyin ne olduğunu
hisler, vaatler, ihtimaller,
unutulması gereken geç kalınmış deneyimler

yine de mantıklı kılmıyor, anlamıyorum
anlık keyifler için hayatlarını feda edenleri
deneyimlerini değersizleştirenleri

ikimiz de uyanığız en büyük tiyatroya
ama aramızdaki fark şuydu
sen hala yanılgıdasın, minik oyunlarda
tam da bu yüzden ben;
senin gözünde
görüntümden fazlası değildim

beni tanısaydın bilirdin,
bu evrende kazanmanın hiçbir değeri yok
en başında oynamayı seçerek
kendi kuyunu kazıdın

en acı verici ölümdür bu
ve en bilinmeyeni:
yavaşça, sessizce
gitgide hissizleşerek.

yoruldum savaş alanlarından sağ çıkmaktan
hepsinde tek başıma
antik kahramanlarımın hepsi emekli olmuştur
öyleyse beni de rahat bırak
bırak da yalnız kendime olayım.

01.09.2022