𝐚 𝐭𝐮𝐦𝐨𝐫 𝐚𝐰𝐚𝐲 π 𝐬𝐚𝐤𝐮𝐚𝐭𝐬𝐮

12

"Günaydın, uyandırdım mı?"

Kiyoomi, gece evinde kalmış olan Atsumu'nun saçlarını okşarken onu uyandırmış olmaktan korkmuştu.

"Hayır, hissetmemiştim bile. Ama hoşuma gitmedi değil."

Uykulu sesiyle kıkırdadı Atsumu, Kiyoomi de onu tam gülüşünden öptü. Gülüşünü yakalayıp dudaklarına hapsetmek istercesine hızlı, anı kaçırmamak istercesine yavaş bir günaydın öpücüğüydü.

"Seninle gelmemi istemediğinden emin misin? Kapıda beklesem en azından?"

Kiyoomi'ye gelmesini istemediğini, doktorla yalnız görüşeceğini söylemişti Atsumu.

"Beni o şekilde görmene hazır olduğumu sanmıyorum. Ben ölümle burun burunayken senin güçlü olup gücünü bana vermeni beklemek bencilce olur. Gidip geleceğim, hızlıca."

Kiyoomi memnuniyetsiz bir ifadeyle dudağını büzdü, onu bir saniye olsun yalnız bırakmak istemiyordu. Atsumu güldü, alnındaki iki benin ortasına bir öpücük kondurdu. El salladı, evden çıktı ve Kiyoomi'nin ablasının çağırdığı taksiye binip hastanenin adresini verdi.

27 dakikalık bir yolcuğun ardından hastaneye gelmişti. Ücreti ödedi -bahşiş vermeyi ihmal etmedi- taksiden inip hastanenin giriş kapısına baktı bir süre.

Ne kadar zaman orada öylece dikildiğini bilmiyordu, ayakları geri geri gidiyordu. İçeride ne duyacağını bilmiyordu, buna hazır olup olmadığından da hiç emin değildi. Sadece Kiyoomi'nin kollarına dönmek istiyordu, aylarca özleminden deliye döndüğü adama sarılıp uyumak istiyordu. Kiyoomi'yi istiyordu.

Atsumu, yaşamak istiyordu.

Randevu sırasını kontrol etti, önündeki 8 kişinin hızlı bitip bitmeyeceği umrunda değildi. Telefonunu çıkardı, sensörün yüzünü tanımasına fırsat verdi. Fotoğraflar uygulamasını açtı, Kiyoomi ile olan hiç silmediği fotoğrafların albümünde gezdi, sıra kendisine gelene kadar.

Sırası geldiğinde, tedirginliğini bastıramadan ilerledi beyaz koridorda. Dezenfektan kokusu, ilaç gibi hissettiriyor ve genzini yakıyordu. Gözleri ışığa alışmıştı ama 5 ay içinde ölmesine neden olacak hastalığının detaylarını öğrenecek olmaya hazır değildi, bu fikre bir türlü alışamıyordu.