48 saat √ sakuatsu

epilog

Kiyoomi odaya girer girmez koltukta oturan Atsumu'yla göz göze geldiler, bununla beraber Atsumu hemen önündeki ekrana döndü.

"Omi geldi, gitsem iyi olur."

Konuşmanın diğer tarafındaki kişi mırıldanarak onayladı. Kiyoomi onun kim olduğunu iyi biliyordu. Her hafta iki üç kere Atsumu onunla konuşurdu.

Atsumu her zamanki gibi konuşmayı kapatmadan önceki o soruyu sordu, hep negatif cevap alırdı. Yüzünde de hep acıyla karışık bir suçluluk ifadesi olurdu.

Aradan ne kadar zaman geçerse geçsin Kiyoomi ona kendisinin suçu olmadığını kabul ettirememişti.

"Bir şeye ihtiyacın var mı?"

Ekranın diğer ucundan Kozume Kenma'nın başını iki yana salladığını görebiliyordu.

"Hayır."

Kiyoomi onlar birbirlerine veda edip görüntülü konuşmayı kapatırken odanın içine ilerledi, perdeleri açmaya başladı. Atsumu her zamanki gibi sabah sabah yine karanlıkta oturmayı tercih etmişti.

"Omi, bugün çalışmıyor musun?"

Kiyoomi başını iki yana salladı.

"Asıl sen çalışmıyor musun?" Aklına gelen fikirle beraber panikle Atsumu'ya döndü. "Atsumu, işten mi atıldın?"

Atsumu'nun gözleri hemen büyümüştü. "Hayır, niye öyle varsayıyo–"

"Daha kötüsü– işten mi çıktın?"

"Hayır! Dur artık. Komik değil."

Bunu derken başını koltuğa gömmesi komikti ama.

"Nasıl değil? 1 yılda dört kere işten çıktın. Üç kere kovulmanı da hatırlatırım–"

Atsumu koltukta başını çevirdi, ters ters Kiyoomi'ye baktı.

"Unutturmuyorsun ki zaten."

Evet, unutturmuyordu. Unutturmamaya devam etmeyi planlıyordu.

"O kadar iş değiştirdin ki özgeçmişinde yalan söylemene gerek bile kalmayacak."

"Anladık, Omi."

"Hem de 13 ayda–"

Atsumu kendisine yastık atınca susmak zorunda kaldı.

Kiyoomi koltukta ona katılmadan önce tek yastıklarını aldı, özenle diğer koltuğa yerleştirdi.

Evet, iki koltuğun sadece bir yastığı vardı çünkü Atsumu diğerlerini yanlışlıkla çöpe atmıştı. Ya da söylediği bahane buydu– Kiyoomi üç tane yastığın nasıl yanlışlıkla çöpe girdiğinin açıklamasını hala duymamıştı. Ne zaman konuyu açsa Atsumu ustalıkla dikkatini dağıtıyordu.

Bu kadar kolay dikkatinin dağılması kendi suçuydu.

"Hem bu sefer sürecek gibi gözüküyor Omi," diyordu, Kiyoomi'nin gelip koltukta hiç yer yokmuş gibi üzerine uzanmasını görmezden geldi, bacaklarını aralayarak ona yer açtı. "Sadece üç ay oldu ama şimdiden hissediyorum– bu olacak."

Saçlarına uzanan Atsumu'nun elini itti. Onun şeytani elleri ne zaman Kiyoomi'nin saçıyla uğraşsa gününe elektrik çarpmışa benzer şekilde devam etmek zorunda kalıyordu.

"Geçen sefer de öyle diyordun."

"Bu sefer olacak ama! İş arkadaşlarım da iyi insanlar, komikler yani. Geçen seferki gibi değiller..."

Kiyoomi geçen seferi hatırlayınca yüzünü buruşturdu. Atsumu iş arkadaşlarından biriyle bir zımba üzerine kavgaya girmiş, ofiste ufak çaplı bir yangın başlayınca ve kavga esnasında üçüncü bir kişi zımbalanınca istifa etmiş ve bir şekilde
kavga ettiği kişiyi de işten attırmayı başarmıştı.