𝙍𝙞𝙙𝙚𝙧ʰʸᵘⁿˡⁱˣ

13

Selamın aleyküm🙂💅💅

Moralim yerlerde bugünlerde niye bilmiyim canım istiyo bazen kendi kendimin moralini bozuyom

SİZ BOŞVERİN BENİ OKUMAYA GELİĞN

***

Bütün gece uyumamamla birlikte şuan gözlerim kapanıyordu. Arasıra edebiyatçıyla bakışıyorduk, bana 'bundan bi bok olmaz' diye bakıyor ardından başını iki yana sallıyordu.

NE MIY MIY MIY Bİ DERS BU

Tam artık çığlık atacak seviyeye geldiğimde -sesine kurban olduğum- zil çaldı.

Bu teneffüs öğle zili olduğundan bir ayrı güzeldi.

Son bir haftadır ne mi olmuştu?

Jisung bana sürekli trip atıyor iki kelime etmiyordu, ona olayları açıklasam bile umurunda değildim.

Changbin ise... Daha da içine kapanmış benle iki kelime etmez olmuştu. İkisinede olayları düzgünce izah etmeye çalıştıktıkça çok daha fazla batırıyordum.

Hyunjine bu hafta bir sürü kez yazmayı denedim, fakat söylediği gibi yaptı, engelledi.

Kısacası bir haftadır uykusunuz, huzursuz, yalnız ve berbat geçiriyordum.

Öğle arası olduğundan yemekhaneye inmiş sıraya girmiştim, yemeğimi alıp oturdum.

O sırada Hyunjin ile arkadaşları -daha doğrusu çetesi- içeri girdi, aralarında bana bakarak fısıldaşırken bakmamaya çalışıyordum. Tam sandviçten bir ısırık alacakken çeteden birinin hızlıca yanıma yönelip önümdeki tepsiyi aldı.

"Naber Yongbok?"

"Tepsiyi verirmisin?"

"Aaa bir soru sordum"

"İyiyim, Seungmin"

"Vay adım öğrenilmiş"

"Ya evet, yaptığın oros- İşte o şeylerden kime sorsam tanır seni"

"BANA BAK!"

Bağırmasıyla arkamdaki duvara daha da yaslandım, Hyunjin ise bize doğru ilerliyordu.

Bişey yapmasını beklemiyordum çünkü onun arkadaşıydı.

"Naber Seung- Ah, bu ispiyoncuyla mı konuşuyordun, sana tavsiyem muhattap olma" O'sa sadece kafasını sallayıp tepsimi alıp gitti.

Gerçekten, bir hafta boyunca herkesten özür diledim ve birisi bile gelip beni dinlemedi.

Elimdekini bitirip kütüphaneye indim.

Burada saatlerce, hatta yüz yıllarca kalsam ses etmezdim.

Sandalye çekip her zamanki yerime oturdum, kafamı toparlamam gerekiyordu. Bunu şuan yapmassam, gerçekten yalnızlıktan ölücektim.

Önceliğim Jisung'la Changbindi tabiki, onların yanında Hyunjin ne, yeniyo mu?

Jisung'dan nasıl özür dileyeceğimi bilmiyorum, çünkü son bir haftada bi ayağına kapanmadığım kalmıştı.

Bu yüzden cesaretimi toplayıp onu buraya gelmesi için ikna edecektim. Umuyorum ki o da beni Hyunjin gibi engellememiştir..

Üçüncü çalışda ses geldi.

"Jisung"

"Ne?"

"Kütüphanedeyim ben"

"Napiyim?"

"Gelebilirmisin, gerçekten sana ihtiyacım var konuşmamız gerek"

"Felix, bırak lütfen daha fazla beni ve Changbini üzme"

"Ama, izin verirsen gerçekten düzelticem yemin ederim bir haftadır kimse beni dinlemiyor, herkes sırtını dönüyor, uykusuzluktan ölüyorum nolur gel Jisung herşeyi düzelticem"

"Pekala, sadece on dakika"

"Söz, tamam. Sadece on dakika!"

Bir pekala lafı nasıl bir haftadır somurtan yüzüme neşe katabilir anlamıyorum.

Biraz çizim yapmaya çalışıp Jisung'u bekledim, en sonunda kapı açıldı.

Tek bir kelime dahi etmeden önüme oturup konuşmamı bekledi.

"Ne duruyorsun Felix, konuşsana"

"Ha, evet" boğazımı temizledim, "Jisung, belki merak ediyorsun etmiyorsun olay gerçekten bildiğin gibi değil. Ben, bahçede ot-oturuyordum sonra işte bş defa Hyunjin'in sonrada jeongin'lerin topu gelince benimde kafa kaldırmadı yani bayılcaktım az daha" hala ağrıyor..

"Eee?"

"İşte Jeongin zorla beni kucağına aldı, ben hazm edene kadar okula çıkmışız amk, sonra işte siz gördüğünüzde de çok yanlış anlaşıldı"

"Bu seneryoyu senin- Sizin uydurmadığınız ne malum"

"Jisung, o da senin bana olan 17 yıllık güvenine bağlı"

Bunu dediğim gibi biraz hak verir gibi kafasını öne eğdi, sonra da iç çekip devam etti.

"Felix, sana güveniyorum. Lakin, Changbin çok çok üzüldü. Çünkü ona.. biliyorsun işte bir takım hisleri vardı, sizi öyle gördüğü andan beri benle bile konuşmuyor"

"Farkındayım, sadece... Benle büyük ihtimal daha yüz göz olmak istemez ama, ona pişman olduğumu bilerek olmadığını iletirsen sevinirim"

"İletirim"

***

Öff içim sıkıldı bu bölümi yazarken

Olsun diğer bölüm, ehehehee🙃💅💅