Her yanış bir çizik, her çizik bir gizleniş...
Hiç bitmeyecekmiş gibi yanan bir mum gibiydim. Etrafı aydınlatıyordum ama hiç bir zaman sonsuz bir ömrüm yoktu.
🕯
Gözlerimi tekrar aralarken bu sefer elalarıyla göz göze geldiğimde genzimi yakan acı v...
Milyonuncu kez sarf ettiğim sözleri sanki hiç duymamış gibi yaparak ilerletmeye zorlandığımdainatlarınaayaklarımı yere sertçe bastırarak karşı çıktım.
"Beni duyuyor musunuz? Suçum yok diyorum size, asıl suçlu o!" diyerek tam karşımda başında kocaman sargı beziyle baygın bir şekilde bana bakan adamı işaret ettim. Ama gözleri şaşı baktığı için sanki yanındaki duvarı işaret etmişim gibi o tarafa dönerek "Orada kimse yok ki" dedi.
"Ya sabır..." Sinirle gözlerimi yumarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Sakinleşmezsem işleri berbat edebilirdim. Bu yüzden yere bastırdığım ayaklarımı serbest bırakarak beni yürütmelerine izin verdim.
Karakolun kapısından içeri girdiğimizde etrafta koşuşturan polislerle gerginlikle gözlerimi sabit bir noktaya kilitledim. Beni tutan polis memuru beni bir masanın önüne götürerek oturmamı söyledi. Ardından önüme bir kaç kağıt bırakarak doldurmamı söyledi.
Önümdeki kağıtlarla uğraşırken tepemde dikilen ve masanın başında oturan polisin kendi aralarında konuşmalarını duyabiliyordum. Pek umursamadan kağıdı doldururken ikilinin arasında duyduğum "Kızın sorgusuna kim girecek?" sorusuyla dikkat kesildim.
"Bilmiyorum abi, herkes az önce gelen bir bomba ihbarı için olay yerine gitti"
"Herkes mi gitti lan, kimse yok mu?"
"Valla abi bir tek Adaskomiserim var."
"Kim var dedin?" beni karakola getiren adamın yükselen sesini duyduğumda kaşlarım çatıldı. Ne dediğini ben de anlamamıştım.
"Adaskomiserim var dedim" dediğinde gözlerim irice açıldı. Adas mı demişti o?
"Hay benim şansıma," diyen adamla hızla önümdeki kağıdı bitirip imzamı attıktan sonra kalemi masaya bırakarak ayaklandım. "Hadi gidelim" diyerek beni getiren polisin yanına geçtiğimdedudaklarımdakikıvrılmayı zar zor bastırıyordum. Bugün şans benden yanaydı.
