carpe portus|texting

2.2

Siz: Abla ne sevgilisi saçmalama

Siz: Sevgilisi falan yok tabi ki

Siz: Olsa ben ona yazar mıyım

Kübra Ablamm: Remziye teyze öyle anlattı ne bileyim ben

Siz: Ne shkasjlskdwşks

Siz: Benden bahsediyor

Kübra Ablamm: NE

Siz: Ya dedim ya bugün Kerem'e gittiğimde gördü beni diye

Siz: Beni Kerem'in sevgilisi sanıyor

Kübra Ablamm: Ayy kalbime iniyordu

Kübra Ablamm: Sevgilisi varken ona yazdın sandım

Siz: E ama yuh abla

Siz: Cidden yuh

Siz: Ayrıca sen onun psikoloğusun sevgilisi olsa bilirsin herhalde?

Siz: Bazen çok saçma ve kırıcı şeyler söylüyorsun

Ablamın yazdığı mesaja bakmadan telefonumu cebime attım ve kafeye doğru yürümeye devam ettim.

Ablamla beraber İstanbul'da yaşıyorduk. Annemle babam memlekette, yani Amasya'da, yaşıyordu. Arada bir gelir kalırlardı bizimle. Bizim gittiğimiz vakitler ise çok kısıtlıydı çünkü oldukça meşguldük.

Ailemizden ayrı yaşamaya başladığımızdan beri ablamla olan bağımız çok kuvvetlenmişti. Ama bazen öyle zamanlar oluyordu ki, onu bir süre görmemek ya da onunla hiç konuşmamak istiyordum.

Şu an da o zamanlardan birindeydik.

Kerem'i sevdiğime tamamen inanmadığını biliyordum. Üstelik onunla bir ilişki yaşayacağımızı bile düşünmüyordu, buna da emindim. Yine de mutlu olduğum şeyi yapmama müsaade ediyordu. Ama unuttuğu bir şey vardı, ben çocuk değildim. Hislerimin farkındaydım.

Kerem ve annesinin bize yemeğe geleceğini söylememesi, üstüne sevgilisi olduğu halde Kerem'e yazmış olma ihtimalimi düşünmesi beni hayal kırıklığına uğratmıştı.

Oflayarak ışığı yanan ve oldukça kalabalık görünen kafeye girdim. Siparişimi verip boş bir yere oturduğumda, kitap getirmemiş olmanın pişmanlığını yaşıyordum.

Kahvemin soğumasını beklerken, pastamdan bir çatal aldım. Oldukça güzeldi. Zaten limonlu cheescake hastasıydım. Ve vanilyalı latte...

Üstümdeki kara bulutları dağıtmaya yetmişlerdi.

Bir süre telefonda oyalanıp kahvemi içtim. Vakit geçmiyordu. Onunla konuşmak istiyordum. Şu an evimdeydi, onunla aynı havayı soluyor olabilirdik. Aynı masada yemek yiyor olabilirdik.

Ondan kaçmadan onunla konuşuyor olabilirdim.

Bu düşünceler beni yiyip bitirirken, içimden gelen isteği bastırmadım ve sohbetimize girerek yazmaya başladım.

0507**: Nerdesin

0507**: Müsait misin

Keremcim Potter: Bir arkadaşıma yemeğe geldim de çok sıkıldım

Keremcim Potter: Müsaitim de bir sorun mu var

0507**: Çıkabilir misin

Keremcim Potter: Şimdi mi

0507**: Evet tam şu an

0507**: Sahilde bekleyeceğim seni

0507**: Geldiğinde seni bulurum :")

0507**: Umarım gelirsin

Keremcim Potter: Gelşyorum

*

Hep anında kararlar verdiğim için kitap karakterim de öyle oldu hdlwkdwlkdsl

Düşündükçe insanın istediği şeyi yapma arzusu kaçıyor bence ya

Oy verenler yorum da yaparsanız çok mutlu olurumm💖