carpe portus|texting

2.3

Aylardır içimde tuttuklarımı onun yüzüne söylemek için yalnızca birkaç dakikam kalmıştı.

Sahil çok kalabalık değildi. Site sağ tarafta kaldığından o girişten geleceğini biliyordum.

Yaprakları büyük bir yorgan görevi gören ağaçlardan birinin dibine çöktüğümde, neyi nasıl söyleyeceğimi düşünüyordum. Bir sonuca varamasam da, kendime güvenmem gerektiğini tekrar edip durdum.

Birkaç dakika sonra siyah pantolonu, koyu gri üstünde baskısı olan sweati ve taktığı gözlükleriyle kayalıkların orda göründü.

Gülümsedim.

O kadar tatlıydı ki... İçimden gelen tek şey koşarak ona sarılmaktı.

Yapmadım. Yapamadım.

Şu an karşımda yürüyen kişi sanki Harry Potter'ın daha sarışın hali gibiydi.

Derin bir iç çektim. İçimdeki yangını söndürmeye yetmese de, yetmiş gibi davranmak zorundaydım.

Bakışları etrafta dolaştı. Onu bulacağımı söylediğim için beni bekliyordu muhtemelen.

Telefonumu çıkardım.

0507**: Banklardan birine otur canımın içi

0507**: Unutmadan bir şey rica edebilir miyim senden

Mesajlar görüldü olduğunda ona baktım. Kaşlarını çatmış telefonuna bakıyordu.

Hemen yanında duran banka oturdu. Parmakları ekranda gezindiğinde, bakışlarımı telefonuma indirdim.

Keremcim Potter: Tabi ki

Gülümsedim. Bugün gülümsemekten ağzım yırtılmazsa iyiydi.

0507**: Ben arkanı dön diyene kadar dönmesen, ben sana içimden geldiği gibi sıkıca sarılsam önce

0507**: Sonra yüz yüze gelsek?

Merakla tekrar ona baktım. Birkaç saniye etrafta gezindi bakışları. Sonra parmakları ekrana dokundu fakat ne yazacağını bilemiyor gibiydi.

Hemen yazdım.

0507**: İstemezsen sorun değil

Sorundu.

Ona yalan söylemiştim. Zaten bu konuda hassasiyeti olan bir adamdı ve benim bunu yapmış olmam... Ona doyamadan iki yabancıya dönebilirdik yine. Bunu göze almak istemiyordum.

Ona sarılmak istiyordum. Saçlarını sevmek, parmaklarımı teninde gezdirmek istiyordum.

Derin bir nefes aldığını gördüm.

Keremcim Potter: Tamam kabul, bekliyorum

Gözlerim kendi kendine dolduğunda, titrek bir nefes aldım. Henüz dolmaları hiç adil değildi.

Onun içimdeki yerinin bu denli büyüdüğünü fark etmemiştim.

Adımlarım da nefesim gibi titrekti.

Oturduğu bankın arkasından yaklaştım. Öylece denize bakıyordu.

Derin bir nefes aldığımda, geldiğimi fark etti ve yerinde hafifçe doğruldu. Ellerim ona dokunmak için can atıyordu.

Beklemedim.

Arkasından kollarımı boynuna doladım.

Yüzüm boynuna gömülmüştü. Kokusunu soludum. Gerildiğini hissediyordum ama bir şey söylemeden öylece durdu.

Ellerim yanağına ilerledi. Hafif çıkmış sakalları elime battığında, bu beni gülümsetti.

Tek kolumla biraz daha sarıldım ona.

Gözlerimden düşen yaşlardan biri boynunu ıslattığında, yerinde kıpırdandı.

"Ağlıyor musun sen?" Sesi şaşkındı. Ben ona hissettirene kadar inanmayacaktı, biliyordum. Yaşadıklarından dolayı çok temkinliydi.

Onu anlıyordum.

"Cık," diye bir ses çıkardım. Sesimden bile ağladığım belli oluyordu.

Eli havalandı. Yanağında gezinen parmaklarıma tüy gibi bir dokunuşla dokunduğunda, gülümsedim.

"Ağlıyorsun..." dedi şaşkınca bir kez daha. Sonra derin bir nefes aldı. "Seni görmeme izin ver."

Bu kaçınılmaz sondu.

Kollarımı ondan ayırdım ve hızlıca gözyaşlarımı sildim.

O da ayaklandığında, yanına adımladım.

Gözlerimiz birbirine değdi. Ona nasıl bakıyordum bilmiyordum fakat onun bakışlarında bana bakarken şefkat vardı.

Çok güzel bir insandı ki. Ağladığım için böyle baktığına emindim.

"Kerem Potter," diye fısıldadım.

Gülümsedi.

Gülümsedim.

"Ahsen? Ya da Ahsen Zeynep?"

Kafamı onaylar biçimde salladım. Duraksadı. Kaşlarını hafifçe çatar gibi olduğunda, banka oturdu.

Ben de yanına oturduğumda, ona dönmüştüm. Sanırım o malum soruyu soracaktı.

Hazır değildim. Ama bu soruyu soracaktı ve kaçışım yoktu.

"Neden yalan söyledin?"

Sordu.

Kendimi açıklamak zorundaydım. Onu kaybetmemek için.

*

Aaaaa AAAAA AAAA

Ay valla buluştular he

Musmutluyumm

Bir sonraki bölüm devamı olacak bunun yarın atarım gün içinde

Keremin kalbinin güzelliği der susarımm inanacak kesin bizim kıza🥹🥹🥹🥹🥹

Hayırlı sahurlar efenim

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınn görüşürüüz
💖