Ποτέ ως τώρα...

Πρόλογος.

"Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό Λουΐζα μου...". Η τελευταία φράση της γιαγιάς μου λίγο πριν φύγω για Αθήνα με στοιχειώνει ακόμα και είναι το σύνθημα μου για τη ζωή. Έχει δώσει στην καθημερινότητα μου την μορφή της και αποτελεί μια υπενθύμιση ότι δεν πρέπει να αλλάξω τίποτα. Γιατί η αλλαγή προκαλεί έκπληξη.
Έκπληξη. Θηλυκό ουσιαστικό. Αόριστη έννοια. Σημαίνει το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν συμβαίνει κάτι ξαφνικό, απρόοπτο και τελείως αναπάντεχο. Αυτό ακριβώς προσπαθούσα να αποφύγω. Ήθελα να ξέρω το τι θα ερχόταν και τι θα συνέβαινε την κάθε στιγμή. Θα ήμουν πραγματικά ευγνώμων αν ήξερα τι θα μου έφερνε το μέλλον. Έτσι θα έπραττα ανάλογα και θα είχα εξασφαλισμένη μια καλή ζωή. Δυστυχώς όμως για εμένα αυτό ήταν αδύνατο. Η μόνη μου επιλογή ήταν να ζω όσο πιο συνηθισμένα και προσεκτικά μπορούσα. Να παίρνω τον ασφαλή δρόμο ακόμα και αν αυτός σήμαινε ταλαιπωρία και κούραση. Η ασφάλεια είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να διατηρήσω πάση θυσία...

Από πάντα αυτή ήταν η άποψη μου. Από πάντα αυτό προσπαθούσα να κάνω. Να λειτουργώ πρακτικά και με ασφάλεια. Μόνο σε ένα μέρος έριχνα τις ασπίδες μου και για λίγο παρασυρόμουν. Αυτό το μέρος ήταν ένα απλό δωμάτιο που φωτιζόταν από λάμπες φθορίου και είχε ελάχιστα έπιπλα. Στο κέντρο ένα μεγάλο μαύρο πιάνο, απλό και κλασσικό, όμως αν ήξερες τι να πατήσεις και πότε έμπαινες σε έναν ολότελα καινούργιο κόσμο, τουλάχιστον για εμένα.
Το όνομα του; Μουσική...