Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 10

Το Σαββατοκύριακο πέρασε ήσυχα και κλασσικά γεγονός που για μια μικρή στιγμή με έκανε να σκεφτώ πως θα ήταν καλύτερα να συνέβαινε κάτι φανταστικό ή που θα με ενθουσίαζε. Υπάρχει ένα επίθετο στα αγγλικά που εκφράζει αυτή μου την αυθόρμητη επιθυμία με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Thrilling. Όπως είπα όμως ήταν μονάχα για μια στιγμή. Πάει, πέρασε σαν αεράκι φύσηξε και πήγε σ'άλλα μέρη.

Πήγα στις πρόβες μου εξασκήθηκα σε τραγούδια, έπαιξα πιάνο και είδα πρόοδο σε πολλά κομμάτια που με βασάνιζαν καιρό. Ένα απ' αυτά είναι και το All of me των Piano Guys. Άμα η Μελίνα έπαιζε τσέλο ίσως κάναμε το γυναικείο αντίστοιχο crew. Το κομμάτι αυτό το παιδεύω από το Λύκειο και το είχα καταφέρει λίγο πριν μετακομίσω, άπαξ παρατήσεις κάτι όμως το ξεχνάς. Έτσι και εγώ ξεκίνησα (ίσως όχι από την αρχή αλλά) από ένα σημείο αρχής. Φυσικά έκανα και πολλά λάθη, τα περισσότερα ασυγχώρητα κατά την άποψή μου. Στο χιλιοπαιγμένο sur le fil μου ξέφυγε η εισαγωγή. Στο συγκεκριμένο κομμάτι ήταν τόσο εξαιρετικά περίεργο. Το αυτί μου είχε συνηθίσει την αλληλουχία και συνοχή της μελωδίας γιαυτό και όταν το λάθος έγινε, ξύπνησα από το όνειρο και έμεινα άφωνη κοιτώντας τα δάχτυλα μου που επαναλάμβαναν την λανθασμένη συγχορδία. Τη διόρθωσα κατευθείαν και προχώρησα παρακάτω χωρίς άλλες απρόοπτες συναντήσεις με λάθη. Δεν μπορούσα να χωνέψω τα λάθη, δεν ήθελα να μπαίνουν στο δρόμο μου. Εξασκούμουν συνεχώς για να τα αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο, εξ ολοκλήρου αν γινόταν ακόμα καλύτερα. Δεν ήταν ότι ήθελα αν είμαι τέλεια, η καλύτερη από όλους. Ήθελα να ικανοποιώ τους άλλους εκεί που έπρεπε και περισσότερο τον εαυτό μου.

Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιζε και το γεγονός ότι ήμουν τελειομανής. Μπορεί να τρελαινόμουν, να αγχωνόμουν και το στρες να ήταν σε υψηλά επίπεδα άλλα μου άρεσε το αποτέλεσμα να είναι όπως πρέπει και όπως το περίμενα.

Καμία περίεργη συνάντηση ή απρόσκλητοι επισκέπτες δεν με ενόχλησαν την ώρα που έπαιζα. Κάθε φορά που άκουγα πόρτα σταματούσα άγαρμπα ο, τι έκανα και πραγματικά αυτό συνέβη πολλές φορές χωρίς λόγο. Μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να τον έβλεπα ξανά και να επαναλαμβάνονταν όλα όσα είχαν προηγηθεί, αγχωνόμουν περισσότερο. Το άγχος και το στρες τρώνε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας, αλλά πλέον έχουν ενταχθεί στη δική μου. Εκείνος και η εξωφρενική ικανότητα του να με εκπλήσσει και να με κάνει να νιώθω σαν 14χρονο κοριτσάκι δεν ήταν μέρος της, όχι. Ίσως γινόταν, ίσως όχι. Δεν ήξερα και με εξόργιζε αφάνταστα...