Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 23.

Η μέρα που ξημέρωσε μοιάζει να περνάει σε μια μέτρια ταχύτητα. Το λεωφορείο είναι πάλι γεμάτο με κόσμο και μαθητές που κατευθύνονται πίσω στην αηδιαστικά μονότονη ρουτίνα τους. Η Μελίνα με ρωτάει όλο ενθουσιασμό και περιέργεια για το χθεσινό απόγευμα και έχει αφήσει τον Βαγγέλη με την παρέα του για σήμερα. Ποτέ δεν με παραμελεί, ούτε και για το αγόρι που τράβηξε την προσοχή της και την κρατάει τόσο καιρό.

"Δηλαδή... σε φίλησε. Ξανά." σχολιάζει και προσπαθεί να επεξεργαστεί όλα αυτά που της αφηγήθηκα. Της νεύω θετικά και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Βαγγέλη που μας κοιτά χαμογελαστός και επανέρχεται στη συζήτηση με τους φίλους του. "Και όχι μόνο μια φορά..." συνεχίζει και βλέπω τον ενθουσιασμό στα μάτια της. Νεύω ξανά ντροπαλά κοιτώντας τα μάτια της να εκφράζουν όλες τις αντιδράσεις που συγκρατεί με όλες τις δυνάμεις της. "Χαίρομαι για σένα... Είδες στο είχα πει, αξίζει." μου λέει και φτιάχνει την τσάντα της καλύτερα πάνω στα πόδια της κλέβοντας άλλη μια ματιά στον ψηλό απέναντι της. "Θα δείξει αν αξίζει ή όχι. Είναι νωρίς. " της λέω και παρατηρώ τις ματιές που ανταλλάζουν οι δυο φίλοι μου. "Ξέρω όμως ότι αξίζει κάτι άλλο..." της ψιθυρίζω στο αυτί για να την ξυπνήσω αλλά την ίδια στιγμή σηκώνομαι κιόλας και πηγαίνω στον Βαγγέλη. "Ει που..." δεν προλαβαίνει η Μελίνα να τελειώσει την πρόταση της και έχω ήδη στείλει τον Βαγγέλη δίπλα της. Κατάλαβε το νόημα με μιας και αποχαιρέτησε την άκρως γοητευτική παρέα του για την καστανομάτα που του τράβηξε την προσοχή στο ίδιο αυτό λεωφορείο.

Είναι ταιριαστοί και τόσο διαφορετικοί απ τα συνήθη πρότυπα. Δεν κάνουν όλες αυτές τις γλύκες και τα "ακατάλληλα για κάτω των 13", τα κράτανε για τις δικές τους στιγμές. Περιορίζονται σε κλεφτά απαλά φιλιά και το πλέξιμο των χεριών τους. Ειλικρινά, αυτό και μόνο σε συνδυασμό με τον τρόπο που κοιτάζονται είναι υπέραρκετο για να καταλάβει κανείς πως δεν ήταν μια απλή συνάντηση η δικιά τους στο λεωφορείο πριν λίγους μήνες. Όλα έχουν το λόγο τους, απλά τον ανακαλύπτεις αργότερα.

Για μένα είναι ακόμα νωρίς, δεν είναι;

Οι ώρες περνάνε και οι ρουτίνα επανέρχεται αυτόματα στη μνήμη μου. Πηγαινοέρχομαι μηχανικά, εύχομαι χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, και γενικότερα καλή χρονιά, διαβάζω και πάλι γράφω κάτι μικρό κάθε φορά. Ίσως λειτουργήσει ξανά το ίδιο κόλπο. Να γράψω ένα τραγούδι...

Το πιάνο είναι κάπως ξεκούρδιστο παρόλα αυτά παίζω. Καιρό είχα να ακούσω την γλυκιά μελωδία του soundtrack της Amelié από τα δάχτυλα μου. Άλλο τόσο έχω να δω την ταινία. Να ένα καλό σχέδιο για το βράδυ...