Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 21.

'Κράτησε τόσο λίγο. Γιατί κράτησε τόσο λίγο. Ήθελα κι άλλο, λίγο ακόμα. Αχ και να είχα τη δύναμη για λίγο ακόμα...' μονολογώ στον εαυτό μου χαιδεύοντας τις χορδές της κιθάρας μου. Ο ήλιος φωτίζει το δωμάτιο μέσα από τις κίτρινες κουρτίνες δίνοντας μια πιο γλυκιά ατμόσφαιρα στο δωμάτιο. Δεν παράγω μουσική απλά χαιδεύω τις χορδές με τόση απαλότητα και ευλάβεια από έναν ανόητο φόβο μήπως σπάσουν.

Ο Άρης δεν φέρθηκε έτσι. Όρμησε με δύναμη και χωρίς να φοβηθεί έκανε αυτό που ήθελε. Είπε αυτό που ήθελε χωρίς να κομπιάσει. Μάλλον κόμπιασε αλλά εν τέλει η πρόταση ειπώθηκε, το μήνυμα βρήκε τον παραλήπτη του. Εμένα...

Χαμογέλασα ασυναίσθητα και από τις σκληρές χορδές τα δάχτυλα μου ανέβηκαν στο χείλος μου. Σκασμένο και ξηρό. Χτες όμως ήταν τόσο απαλά και ταιριαστά με τα δικά του. Τόσο σωστά.

Πάντα υπάρχει το σωστό και το λάθος. Μα όταν φτάνω στο χθεσινό βραδινό απλά δeν μπορώ να το προσδιορίσω ή να φέρω παράδειγμα σαν συσχετισμό. Είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι του οποίου δεν βρίσκω ούτε την αρχή ούτε το τέλος... Χρειάζομαι ένα στοιχείο μια βοήθεια, κάτι. "Εσύ τι λές;" απεύθυνα το λόγο στην κιθάρα, μα απάντηση δεν έλαβα. Μάλλον το ερώτημα πήγαινε στον εαυτό μου περισσότερο. Ή σε κάποιον αόρατο τρίτο νοητό φίλο που τα ήξερε όλα και μπορούσε να βοηθήσει.

Η σκέψη με χτύπησε σαν κεραυνός. Μελίνα...

Σηκώθηκα σβέλτα από το κρεβάτι και έπιασα το κινητό μου πληκτρολογώντας τον αριθμό της. Δε θα το άκουγε ή θα το άκουγε και θα ξυπνούσε νευριασμένη. Ας είναι το δεύτερο...

"Τι σκατά Λουίζα; Είναι... 11:30 ώρα την Πρωτοχρονιά. Καλά θα κάνει να είναι σοβαρό..." με προειδοποίησε με αγουροξυπνημένη φωνή ενώ από κάπου στο φόντο της ακούγοταν ροχαλητά. "Που είσαι καταρχήν; " την ρώτησα περίεργη ξέροντας ην απάντηση μόλις διατύπωσα το ερώτημα. "Στον Βαγγέλη..." απάντησα μαζί της και κρυφογέλασα στα ροχαλητά. Με τέτοια κούραση λογικό. "Στο θέμα μας Λουίζα ασε τα ροχαλητά του παιδιού από δω..." επέμεινε νυσταγμένη. "Εε λοιπόν. Ξέρεις πως γύρισα με τον Άρη χτες σπίτι και..."

"Σε φίλησε;!;!;!" άκουω την φνή της όλο ενέργεια και δυναμικότητα.

"Ναι.." μουρμουρίζω και δαγκώνω το χείλος μου χωρίς ακόμα να πιστεύω ότι ήταν μόλις πριν λίγες ώρες. "ΚΑΙΡΌΣ ΉΤΑΝ!" αναφωνεί και της κάνω νόημα. "Μην ξυπνήσεις η γειτονιά του Βαγγέλη ρε Μελίνα!" γελάω αλλά η αλήθεια είναι πως θα ξυπνούσα τη δικιά μου αν εκφραζόμουν στο μισό από όσο η Μελίνα. "Και τώρα;" ρώτησε εμφανέστατα ξύπνια και όλο περιέργεια για την επόμενη σκηνή.
"Τώρα... Τίποτα." απάντησα απογοητευμένα.