Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 6

Έτρεχα με όλη μου τη δύναμη, σήκωνα τα πόδια μου από σκαλί σε σκαλί όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έφτασα κοντά στο τέλος και έβλεπα κάποια παιδιά στο διάδρομο. Θα μπορούσα να κρυφτώ μέσα στο πλήθος μαζί τους. Λίγο πριν το τελευταίο σκαλί, έχασα την ισορροπία μου και περίμενα να σκάσω με δύναμη πάνω στο παγωμένο πάτωμα, αλλά κάποιος ή μάλλον ένα χέρι με κράτησε. άνοιξα τα μάτια και τον είδα υπερβολικά κοντά, λίγο ακόμη να πλησίαζα και θα τον άγγιζα. Πραγματικά χρησιμοποίησα όλη μου την αυτοσυγκράτηση για να μην τον ακουμπήσω. Να μην τεντώσω τα δάχτυλα μου και να χαϊδέψω το αξύριστο πηγούνι του ή τα ζυγωματικά του. Τράβηξα τον καρπό μου και στη συνέχεια το υπόλοιπο σώμα μου.

" Είσαι καλά;" με ρώτησε και το ενδιαφέρον διαγραφόταν στο πρόσωπό του. "Ναι μια χαρά, αφού δεν έπεσα..." απάντησα και κοίταξα πίσω κάποια βλέμματα πάνω μας. "Πάλι καλά που σε ακολούθησα δηλαδή..." μου είπε με ένα χαμόγελο που έκρυβε κάτι. "Ε- υποθέτω...." του απάντησα και έσκυψα κάτω το κεφάλι μου. Γέλασε σε μικρή ένταση, τόσο που μόνο εγώ το άκουσα. Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του και το πουλόβερ που φορούσε τεντώθηκε στα μυώδη μπράτσα του. "Πάντως μπορείς να έρθεις ξανά κάτω να μου κάνεις παρέα." μου πρότεινε δείχνοντας τις σκάλες. Με αυτό το δυναμικό και ταυτόχρονα γλυκό βλέμμα, ένιωσα να υποτάσσομαι σε μια άγνωστη θέληση που μου έλεγε 'ακολούθησε τον.' "Δεν πειράζει θα φύγω, έχω και άλλες δουλειές και εσύ πρέπει να συνεχίσεις την πρόβα σου..." του είπα και χαμογέλασα ώστε να γίνω πιστευτή. Ωστόσο, πρέπει να είχε ένα χάρισμα που του επέτρεπε να βλέπει πιο καθαρά ανάμεσα στα παραπλανητικά μου σημάδια, που άλλοτε λειτουργούσαν. "Μάλλον συμβαίνει το ανάποδο. Εσύ έχεις πρόβα και εγώ δουλειές, οπότε θα σου αφήσω την αίθουσα και θα φύγω. Θα τα ξαναπούμε." είπε και εξαφανίστηκε πίσω μου.
Η καρδιά μου έπαιζε μια μουσική πολύ περίεργη. Γρηγορος ρυθμός, ανεβοκατεβάσματα στην ένταση και δυναμική μελωδία. Έτρεξα κάτω στην αίθουσα και πέταξα την τσάντα μου πάνω σε μια καρέκλα ενώ έβγαζα γρήγορα το παλτό μου. Κάθισα στο σκαμνί και πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω από τα πλήκτρα. Οι μύες μου χαλάρωσαν και το κεφαλι μου άδειασε. Μια μικρή εισαγωγή χωρίς το συνηθισμένο sur le fil. "Sunlight comes creeping in, illuminates our skin. We watched the day go by, stories of what we did. It made me think of you , it made me think of you..."
Tώρα τελευταία σκεφτόμουν συχνά πυκνά ένα συγκεκριμένο άτομο το οποίο μολις είχα αποχαιρετήσει και δεν ήταν σωστό. Το να χάνεσαι βαθιά σε κάτι συγκεκριμένο ήταν επικίνδυνο, μπορεί να χανόσουν για πάντα. Μόνο σε έναν τομέα δεν το μετάνιωνα, σε αυτό που κάνω όλη μου τη ζωή.
"Μην την αφήσεις τη μουσική. Σε όσους μπελάδες σε βάλει, άλλες τόσες φορές θα σε ξεμπλέξει." Γιαγιά γιατί έχεις πάντα δίκιο; Βρίσκω τη σωτηρία μου σε αυτό το πιάνο αλλά και την καταστροφή μου στις χορδές της κιθάρας μου. Με πνίγει και μου κάνει ανάνηψη. Είναι η τραγική ειρωνεία της ζωής μου...
"I'm in the foreign state my thoughts have slipped away." Είμαι ευάλωτη και ανοιχτή τώρα, με όλες τις άμυνες πεσμένες χωρίς όπλα ή έστω κάπου να κρυφτώ. "Just for the thought of you..." τραγουδώ και ένα τρίξιμο με αποσυντονίζει. Καθώς τα χέρια μου πέφτουν άτσαλα στο πιάνο εύχομαι να γυρίσω και να δω την Μελίνα ή έστω το Γιώργο να κρυφοκοιτάξει. Ποιος είπε ότι οι ευχές πραγματοποιούνται πάντα;
"Συγγνώμη δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Ξέχασα το παλτό μου." είπε απολογητικά και ενώ το είχε ήδη πιάσει συνέχιζε να με κοιτάει σαν να ζητούσε έμμεσα κάποια άδεια ή πρόσκληση να μείνει. Το παλτό του ήταν κρεμασμένο μισό στην πλάτη μιας καρέκλας και το άλλο μισό στο χέρι του και απλά περίμενε. Με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα, έκθαμβο και με έκπληξη. "Ω δεν πειράζει. Δεν..." τραύλισα καθώς δεν ήμουν αρκετά καλή ψεύτρα. Αλλά τι να του έλεγα; Ότι κάνεις και πραγματικά κάνεις εκτός από την οικογένεια μου δεν με είχε ακούσει σε πρόβες, ειδικά τέτοιου είδους; Ή ότι όσο και να ήθελα να φύγει άλλο τόσο μια ανεξήγητη συμπαντική δύναμη με τραβούσε να του πω όλη μου την ιστορία; Καλά μην υπερβάλλω, ίσως όμως ένα μέρος, ένα κάτι. Να εκμυστρευτώ με ένα βλέμμα την αναμπουμπούλα που μου προκαλεί. "Με.. Με άκουσες;" τον ρώτησα διστακτικά. "Δεν θα πω ψέμματα σε κρυφάκουσα για λίγο. Ήσουν. Καταπληκτική. Σαν να το γράφεις αυτή τη στιγμή, σαν να χάνεσαι πλήρως από αυτό τον κόσμο και μεταφέρεσαι αλλού. " ανταπάντησε και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου. Αυτό ήταν... απρόσμενο. Μιλούσε με θαυμασμό και ένταση σαν κάτι το εξωπραγματικό. "Ευχαριστώ. Εσύ από την άλλη έχεις πλήρη επαφή με τον κόσμο. Τους εμψυχώνεις τους κινητοποιείς. Μιλάω για-- για το μπαρ." του αποκρίθηκα σπάζοντας το προσωπικό μου ρεκόρ ομιλίας χωρίς τραύλισμα. "Χμμ, σε συναυλίες ναι όντως αλληλεπιδρώ καλύτερα με τον κόσμο, αλλά μόνος μου όχι και τόσο." είπε γελώντας στο τέλος και γέλασα και εγώ. Δεν μου προκαλούσε τόση νευρικότητα όσο ενθουσιασμό πλέον. Για λίγη ώρα ο μόνος ήχος ήταν η ηχώ των γέλιων μας και κοιτιόμασταν έντονα σε μια μάχη την οποία έχασα. Έριξα το βλέμμα και τον άκουσα να σηκώνεται. Μετά ήταν το κούρδισμα μιας κιθάρας και ένα ξερό βήξιμο. Και τέλος η μουσική μαζί με την απίστευτη φωνή του.
"I found God on the corner of first and Amistad." ξεκίνησε και με κοίταξε με ένα χαμόγελο για μια στιγμή και μετά συνέχισε κοιτώντας τις χορδές. Ήταν μια πιο acoustic και γλυκιά μορφή του You found me των Fray και ταίριαζε γάντι στη φωνή του. Σαν να είχε γραφτεί για εκείνον αποκλειστικά, για εκείνη τη στιγμή. Λίγο πριν τελειώσει το κουπλέ σταμάτησε απότομα και με κοίταξε δίνοντας μου μια παρτιτούρα. Με κοίταξε ξανά όταν είδε πως δεν την έπαιρνα και την αγνοούσα. Δεν την αγνοούσα για να είμαστε ακριβείς, την φοβήθηκα και μάλιστα την χειρονομία του. Ένα ντουέτο ήταν σαν να δενόμουν μαζί του, ακόμα και σε τόσο προσωπικό χώρο. " Έλα ξέρω ότι μπορείς. Το αναγνωρίζεις το τραγούδι. " μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. Πόσα σοκ να αντέξω.
Το πήρα με τρεμάμενα χέρια και όταν πήγα να το βάλω στη θέση του έπεσε. Έσπευσα στα γρήγορα να το σηκώσω την ίδια στιγμή με εκείνον. Άψογος συγχρονισμός. Τα πρόσωπα μας απείχαν μια μικρή αξιοσημείωτη απόσταση το ένα απ' το άλλο γεγονός που με ξάφνιασε και προκάλεσε άλλαγή στην αναπνοή μου. Σαν να τοποθέτησε κάποιος επιταχυντή στην αντλία της καρδιάς μου και εκείνη έτρεχε αψηφώντας το ρυθμό που έδινε κανονικά ο μετρονόμος. Σηκώθηκε γρήγορα και το ίδιο και εγώ χωρίς να πούμε κάτι άλλο. "Απ' την αρχή; " ρώτησα χωρίς να του ρίξω βλέμμα. Για να τον κοιτάξω προϋπόθεση ήταν να γυρίσω το πρόσωπο μου και θα παρατηρούσε τα κατακόκκινα μάγουλά μου. "Ναι." απάντησε μονολεκτικά και το πόδι του μας έδωσε ρυθμό.
" Lost and insecure. You found me , you found me. Lying on the floor. Surrounded, surrounded!" Ευχαριστιόμουν κάθε συγχορδία και τη φωνή του. Μ'άρεσε ο ήχος μας μαζί. Ήταν διαφορετικό και όμορφο, μια έκπληξη, ευχάριστου χαρακτήρα.
Νομίζω πως αυτό το τραγούδι, αυτή η μικρή πρόβα μαζί με το τελευταίο βλέμμα του και το χαμόγελο με το ελαφρό δάγκωμα των χειλιών ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ποτέ ως τώρα δεν είχα νιώσει τόσο ελεύθερη...

Songs: Wings by birdy You found me by the Fray *love both of them*
Sorry I was too late, stupid exams:(
Dont be ghost-readers please its scary!