Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 7

"Ουαου. Αυτό ήταν.." ξεκίνησε την πρόταση του και την άφησε μισή μ'ένα μεγάλο χαμόγελο. Ήταν όμορφο και γλυκό, εξέφραζε ευχαρίστηση και ενθουσιασμό. Εγώ από την άλλη δε μπορούσα να μιλήσω. Δεν αντιλέγω μου άρεσε, ένιωσα απελευθερωμένη. Ωστόσο, ήμουν άναυδη στην ανάμνηση αυτών που είχαν προηγηθεί. Είχα παίξει μουσική μαζί του. Είχα εκφραστεί τόσο ελεύθερα, σαν να του είχα αποκαλύψει την Λουίζα που έκρυβα στα πεντάγραμμα τα πλήκτρα και τις χορδές. Αυτή που δεν έβλεπε κανείς. Δεν το έκανα. Όχι. Οι φόβοι και οι ανασφάλειες μου άρχισαν να με σφίγγουν σαν λουριά στο λαιμό το στομάχι. Η αλλαγή στη διάθεση μου έγινε τόσο απότομα και άγρια. Ένιωσα το σκαμπό μπροστά στο πιάνο σκληρό και κοίταξα το χλωμό δέρμα των χεριών μου. "Είσαι καλά; " με ρώτησε και έσκυψε να με δει. Τον κοίταξα και τα μαλλιά κάλυπταν κάπως το πρόσωπό μου αλλά τα μάτια μου βρήκαν το στόχο τους. Το βλέμμα του πάγωσε από ανησυχία και ήρθε πιο κοντά μου. Έκανε να ακουμπήσει το πρόσωπο μου με τα μακριά του δάχτυλα και τραβήχτηκα την τελευταία στιγμή. Δεν θα άντεχα άλλη επαφή, είναι ήδη πάρα πολύ για εμένα...
Το γεγονός ότι έφυγα με μισόλογα και με ένα στραβοκουμπωμένο παλτό αποδεικνύει το πόσο αναστατωμένη ήμουν. Αποκαλύφτηκα σε έναν άγνωστο και πιο συγκεκριμένα σε έναν που με έκανε να νιώθω πολύ διαφορετικά. Ενώ τον είχα συναντήσει ελάχιστες φορές και είχα την απειροελάχιστη επαφή μαζί του, με τρόμαζε σαν να ήταν ο παιδικός μου φόβος. "Λουίζα!" με φώναζε και σαν την πρώτη φορά τον άφησα να στέκεται εκεί, ενώ έπαιρνα το λεωφορείο χωρίς καν να δω που πήγαινε ή αν θα με πατούσε. Απλά έφυγα. Δεν είναι δειλία. Είναι τάση προς το ασφαλές. Τώρα το κατά πόσο ασφαλής ήμουν καθώς βγήκα στο δρόμο μπροστά στο λεωφορείο είναι αμφίβολο.
Προχωρούσαμε σταθερά και βρήκα μια θέση στο παράθυρο, η αγαπημένη μου. Τρίβω με το μανίκι μου το τζάμι μου να ξεθολώσει για να παρακολουθήσω τις σταγόνες που ρέουν. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά φτιάχνω τα μαλλιά μου να μην είναι μπερδεμένα και κλείνομαι στον εαυτό μου. Δεν θέλω τίποτα άλλο παρά μονάχα να γυρίσω πίσω να μην πήγαινα ποτέ κάτω, να μην τον έβρισκα εκεί, να μην... Μόνο ένα πράγμα δεν μετανιώνω. Την ελευθερία που με έκανε να νιώσω. Τη γαλήνη και ενεργητικότητα που με διαπέρασαν όταν τραγουδήσαμε. Μάλλον είχε το λόγο του που συνέβη. Όλα έχουν ένα σκοπό, ένα ρόλο, τόσο τα αντικείμενα και τα πρόσωπα όσο και τα γεγονότα. Αυτός και αυτό που συνέβη, τι σκοπό είχαν; Θέλω να ξέρω, πρέπει για να μπορέσω να κινηθώ κατάλληλα. Προς το παρών, γνωρίζω πως πρέπει να τον αποφύγω γιατί είναι σαν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Νιώθεις καλά τη στιγμή που τα παίρνεις, αλλά μετά καταλήγεις σε μια χειρότερη κατάσταση. Και αυτή για εμένα δεν είναι άλλη από τις βασανιστικές επαγωγικές σκέψεις. Να συνδέω στοιχεία προκειμένου να βρω τη λύση αλλά πάντα κάτι θα προκύπτει. Πάντα κάτι θα είναι ανούσιο και θα πρέπει να το αλλάξω.