Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 24.

"Θα σε κλέψω σπίτι μου να μου μαγειρεύεις κάθε μέρα καρμπονάρα πραγματικά." μούγκρισε ο Άρης αδειάζοντας και το δεύτερο πιάτο. Χασκογέλασα και ήπια άλλη μια γουλιά μπύρα. "Που να δοκιμάσεις και τα γλυκά!" είπα και συνέχισα να παρατηρώ τις εκφράσεις απόλαυσης που γέμιζαν το πρόσωπό του.

Όταν πια το μόνο που έμεινε ήταν η μυρωδιά της κρέμας γάλακτος και κάποια υπολείμματά της με έπιασε να τον παρατηρώ και μου χάρισε ένα χαμόγελο. Επιδωθήκαμε σε ένα παιχνίδι χαμόγελων και εκφράσεων με κυρίαρχες τα φρύδια μου που ανεβοκατέβαιναν τόσο εύκολα, και το δικό του χαμόγελο που συνοδευόταν από ένα δάγκωμα του κάτω χείλους. Κέρδισε με διαφορά και παραδόθηκα γέρνοντας πίσω στην καρέκλα μου.

Με μιμήθηκε και γέλασα πιάνοντας με μαεστρία τα πιάτα μας. Σηκώθηκε σε μια στιγμή και με ακολούθησε στο νιπτήρα. "Πήγαινε κάτσε και έρχομαι σε δύο λεπτά. " του είπα για να φύγει, αλλά αντίθετα εκείνος έβγακε το κινητό και έμεινε εκεί. Κάτι ρύθμισε και είδα ένα ρολόι να χτυπάει αντίστροφα στα δυο λεπτά. "Αν δεν έχεις τελειώσει θα έρθω να σε πάρω με τη βία..." μου είπε και έφυγε μέσα κλείνοντας μου το μάτι.

Όσο περίεργος είναι, άλλο τόσο με προσελκύει.

Βιαστικά έβαλα τα πιάτα στο πλυντήριο να προλάβω πριν τελειώσει ο χρόνος, γιατί δεν θα ήθελα να δω βία. Το έκλεισα λίγα δεύτερα πριν χτυπήσει μες την αγωνία και τον περίμενα να εμφανιστεί. Πήγα να τον βρω μέσα με ένα νικητήριο ύφος και το κινητό του στο χέρι μα ήταν άφαντος.

Έψαξα τριγύρω και φώναξα κάπως δυνατά το όνομα του. "Εδώ!!!" μου απάντησε και ακολούθησα τα αυτιά μου. Είχε μπει στο "δημιουργικό δωματιάκι μου". Το αρμόνιο, τα βιβλία μουσικής, ο υπολογιστής και το σκάνερ, η κιθάρα και οτιδήποτε άλλο σχετιζόταν με τέχνη βρισκόταν εκεί μέσα. Ήταν ο μικρός μου παράδεισος, σχεδιασμένος, βαμμένος και στολισμένος αποκλειστικά με τα δικά μου χέρια.

Με το που μπήκα τον βρήκα καθισμένο σε ένα σκούρο μπλε πουφ με το σήμα του superman. "Ενδιαφέροντα μυστικά έχεις σε αυτό το σπίτι." μου είπε χαμογελαστός και του πέταξα το κινητό του. Το έπιασε με χάρη και το βλέμμα του πλανήθηκε στο χώρο ξανά, αλλά αυτή τη φορά κατέληξε στο δικό μου με ερωτηματικό ύφος. "Είναι πολλά που δεν ξέρεις για μένα." αρκέστηκα να του απαντήσω και κάθισα στη γυριστή καρέκλα, πιάνοντας το λεπτό χαρτί με το πορτραίτο που είχα σχεδιάσει μες τις διακοπές.

"Τότε λοιπόν μπορώ να αφιερώσω άπλετο χρόνο σε αυτή την ιστορία. Τη δικιά σου εννοώ." είπε και στήριξε το πηγούνι του στα δάχτυλα του. Περίμενε και εγώ προσπαθούσα να καταλάβω αν όντως ήθελε να μάθει ή αν απλά με πείραζε. Όταν σήκωσε το φρύδι του και έσκυψε μπροστά είχα έναν παραπάνω λόγο να πιστέψω ότι ειλικρινά περίμενε να μάθει...