Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 25.

Ο καθρέφτης μου σήμερα δεν έχει κέφια. Έχει νεύρα μαζί μου. Τίποτα δεν δείχνει ωραίο πάνω μου και τίποτα δεν στρώνει όπως θα έπρεπε. Το κρεβάτι μου είναι βομβαρδισμένο από συνδυασμούς ρούχων με σκούρα χρώματα προσπαθώντας να κρατήσω την αύρα του χειμώνα.

Αναστενάζω και ξαπλώνομαι φαρδιά πλατιά πάνω στα ρούχα. Νομίζω πως θα καταρρεύσω από την υπερβολική σκέψη. Ποτέ δεν μου ήταν τόσο δύσκολο να διαλέξω ρούχα, ποσό μάλλον να τα συνδυάσω. Αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι. Να δω στο μακιγιάζ τι θα κάνω...

Χωμένη βαθιά μες την ντουλάπα μου προσπαθώ να βρω μια φούστα που δεν έχω βάλει ποτέ καθώς για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν μου πολυάρεσαν. Το απαλό μπορντό ύφασμα είναι μια όαση στο χάος που επικρατεί στο μυαλό μου. Ένα μαύρο πουλόβερ από πάνω και φυσικά τα κατάμαυρα βραχιόλια μου. Η ώρα περνάει απειλητικά γρήγορα και οι δείκτες του floral ρολογιού μου. Όταν φοράω το μπουφάν μου το κουδούνι χτυπάει και τρέχω προσπαθώντας να βάλω τα μαύρα μποτάκια μου. Αφήνω μισάνοιχτη την πόρτα για να ελέγξω τον εαυτό μου άλλη μια φορά.

Ακούω το τρίξιμο όταν πια με περικλύει το άρωμα μου σαν βανίλια και το δικό του από πάνω πιο έντονο. Στέκεται από πίσω μου και μαζί μπροστά στον καθρέφτη στο χολ του σπιτιού. Χαμογελάω ντροπαλά χωρίς καν να τον κοίταζω. Μόνο το άρωμα του με ζεσταίνει και η αίσθηση της ανάσας του πάνω στα ολόισια μαλλιά μου με τρομάζει. "Είσαι τόσο όμορφη. Σαν να κατέβηκες από το πεντάγραμμο του "sweet child of mine."

Χαμόγελαω κατακόκκινη πια και σίγουρα συνεπαρμενη από την παρομοίωση που έκανε. "Ε.. Ευχαριστώ " τραυλιζω και περνάω μια τούφα απ τα μαλλιά μου πίσω απ το αυτό μου αποκαλύπτοντας μαύρα σκουλαρίκια. Τολμώ να κοιτάξω την αντανάκλαση μας στον καθρέφτη και χαμογελώ δαγκώνοντας τα χείλη μου. Είναι εκθαμβωτικός στα ίδια περίπου χρώματα με εμένα. Μα το καλύτερο σημείο δεν είναι το άτομο του. Είναι και των δύο μας μαζί...

"Έτοιμη?" με ρωτάει και έχει γείρει πάνω στο κεφάλι μου αφήνοντας τα χείλη του να στηριχθούν απαλά στο κεφάλι μου και χαμόγελαω στα κρυφά. "Ναι φυσικά πάμε! " λέω και του κάνω νεύμα να βγει έξω για να κλειδώσω.

Βγαίνουμε έξω και ψάχνω το αμάξι του, το πλέον καλύτερο μεταφορικό μέσο καθως ο συνωστισμός στο λεωφορείο και το μετρό δεν είναι ότι καταλληλότερο. Ενώ κοιτώ δεξιά και αριστερά μου πιάνει σφιχτά το χέρι και με ξαφνιάζει. "Έχω παρκάρει λίγο πιο πέρα. Θα πάμε με τα πόδια..." μου εξηγεί και μου πιάνει το χέρι. Ένα κύμα ηλεκτρικού ρεύματος με διαπερνά αλλά χαλαρώνω καθώς ο αντίχειρας του τρίβει απαλά την πάνω πλευρά του χεριού μου. Χαμογελάω και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του ενώ εκείνος έχει το δικό του σε εμένα.
Ακόμα και όταν με κοιτά δεν μπορώ παρά να λυγίσω και να ανοίξω ελαφρά το στόμα μου από την εικόνα που μου δίνεται απλόχερα. Φυσικά δεν χάνει ευκαιρία... Σκύβει και καλύπτει το κενό με τα δικά του.