Ποτέ ως τώρα...

Κεφάλαιο 14

Όλη η υπόλοιπη μέρα πέρασε γρήγορα, υπερβολικά γρήγορα θα έλεγα. Μια παραζάλη που καθάρισε προς το μεσημέρι, όταν βρέθηκα στο πιάνο. Ήταν τόσο ήσυχα και μοναχικά, ακριβώς όπως μ' άρεσε. Έφτιαξα τη ζιβάγκο μπλούζα μου και ανασήκωσα ελαφρά τα μανίκια μου εμφανίζοντας ένα τατουάζ χένας που είχε αρχίσει να ξεφτίζει. Δική μου έμπνευση, δική μου ιδέα και σχέδιο που απλά θα πήγαινα να το κάνει πραγματικότητα ένας ειδικός. Ξέρω πως θα πονέσει, έχω κάνει τεστ για αλλεργίες που βρήκε αρνητικό και ίσως είναι το μόνο κάπως ριψοκίνδυνο πράγμα που θα κάνω στη ζωή μου και δεν θα μετανιώσω.

Τα δάχτυλα μου περνάνε την παγωμένη σειρά πλήκτρων μια φορά προτού θέσω σε λειτουργία τον "αυτόματο πιλότο". Δεν σκέφτομαι, δεν βλέπω, δεν έχω επαφή. Ακούω και ερμηνέυω, νιώθω και τα συναισθήματα σκάνε μέσα μου σαν φούσκες και το περιεχόμενο τους διαχέεται σε όλο μου το κορμί. Βλέπω με τα αυτιά τις παρτιτούρες και με την φαντασία πλάθω ταινίες μικρού μήκους με κάθε είδους θέματα. Θέματα που πηγάζουν από τη ζωή την καθημερινή ζωή και κάποια από αναμνήσεις δικές μου. Και εκεί χάνω το παιχνίδι. Σε εκείνο το μεταίχμιο της πραγματικότητας και της φαντασίας αμφιταλαντευόμαι στο πιο είναι καλύτερο...

Το μικρό δωμάτιο γεμίζει με μελωδίες μόνο για μένα. Από μένα για μένα, για να μάθω, να εξασκηθώ και να ξεσπάσω όλα όσα νιώθω. Τις περισσότερες φορές δεν νιώθω κάτι συγκεκριμένο. Είναι μια μίξη, ένα mash-up που λέμε στη μουσική. Τα αισθήματα υπάρχουν και απλά χρειάζονται ένα ερέθισμα, μια σκέψη για να εμφανιστούν. Μετά από την αγάπη του sur le fil θυμάμαι πως αυτό το τραγούδι δεν άρεσε μόνο σε μένα αλλά και σε κάποια άλλη, η οποία εύχομαι να ήταν εδώ να με δει να το παίζω. Η θλίψη συσσωρεύεται και ανεβαίνει σαν το λάδι στην κορυφή της επιφάνειας της θάλασσας. Είναι έτοιμο να βγει, να σκάσει. "Regrets collect like old friends. Here to relieve your darkest moments. I can see no way, I can see no way..." ξεκινάει το τραγούδι και τα χέρια μου γίνονται σαν ζελέ. Ίσως θα άξιζε ή θα ταίριαζε κάποιο άλλο τραγούδι περισσότερο, μα τώρα που ξεκίνησα δεν μπορώ να σταματήσω. "But I like to keep some things to myself. I like to keep my issues strong. It's always darkest before the dawn. And I've been poor and I've been blind. I can never leave the past behind. I can see no way, I can see no way." Όντως δεν μπορώ να βρω τρόπο να ξεφύγω από το παρελθόν. Κανείς μας δεν μπορεί, όποιος νομίζει ότι δεν θα υπάρχουν επιρροές στο παρόν και το μέλλον από το παρελθόν, είναι το λιγότερο αφελής και ανόητος. Κάποιος είχε πει: "Αν θες να προβλέψεις το μέλλον σου, πρέπει να γνωρίζεις το παρελθόν σου." Φυσικά δεν εννοώ να το αφήσεις να σε ορίσει ή να σε κρατάει πίσω, αλλά να το έχεις πάντα στο νου σου. Να μην ξεχνάς.