"Sevgili okur, diye başladım satırlarımı yazmaya. Bu, ruhundan akan kanın rengini saçlarında taşıyan ve ervahının boynuna astığı idam ipi ile yaşayan bir kızın hikayesi."
Bir evrenin kaderi, birbirine bağlı kalpleri saklayan beş silinmiş hafızanın e...
Bugün 6 Temmuz olduğu için bugünü boş geçmek olmazdı... Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen <3
Keyifli okumalar!
⚜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dipnot: Nora ile Karel'in savaş öncesinde nişanlı olduklarını ve evlenmediklerini unutup Nora Dilmen yazmışım. Siz onu görmezden gelin akslwpdğr
⚜
🎶 Karsu - Siyah
⚜
Kum saatlerimizi akıtalım.⏳
⚜
Umutlar alev aldı, Ciğerdeki nefes de öyle. Yeni balonlar şişirilmeyi bekledi, Ama kasırgada patlayanın acısı hâlâ taze. Bir annenin yüreği yandı, O kasırga anneye hem ateş hem de su oldu. Umutlar alev aldı, Kalpteki heves de öyle.
⚜️
29 Eylül 2021, Çarşamba Miércoles, 28 de Septiembre de 2021
Her yeni güne yeni bir acı...
Günler oldu ama bu acı hâlâ aynı.
Beş gün geçmişti o mezarın başında kalbime vuran sancıyla yüzleşmemin üzerinden. Tam beş gündür ne yiyip içtiğimi, ne aldığım nefesi ne de yaşadığım saatleri bilmiyordum. Ona bağlandığımı biliyordum fakat bu kadar bağlandığımı bilmiyordum. Gerçi düşününce, bu öyle birkaç haftada kalbe düşecek bir bağlanma hissinden çok daha fazlasıydı. Anne yüreği denilen şey bu muydu? Çünkü kalbimdeki acı, varlığını sonradan öğrendiğim ve hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediğim, hatırlamadığım bir bebeği kaybetmenin değil yedi ay boyunca karnımda taşıdığım ve kendisiyle gerçekleştirmek adına binlerce hayal kurduğum, canımdan bir parçayı kaybetmenin acısıydı.
O gün, saraya nasıl geldiğimizi bilmiyordum bile. Mezarın başında, oğlumun cenazesini yarım yamalak da olsa hatırladığımda Aren'e sarılıp ağlarken onun kolları arasında bayılmıştım, uyandığımda ise saraydaki odamdaydım. Berçem yanımdaydı, ağladığı her halinden belliydi.
O günden beri herkesin desteğini hissediyordum her anımda. Üzerime gelmemeye çalışıyor fakat yanımda olduklarını hissettirmek ve beni kendimle baş başa bırakmamak için ellerinden geleni artlarına koymuyorlardı. Çünkü zihnimle baş başa kaldığım an yine düşüncelerimle savaşa girip yenik düşüyor, yine umutlarımla şişirdiğim balonun ağzından kopan ip tarafından boğazlanıyordum. Ve herkes, bunun olmaması için uğraşıyordu.
