"Sevgili okur, diye başladım satırlarımı yazmaya. Bu, ruhundan akan kanın rengini saçlarında taşıyan ve ervahının boynuna astığı idam ipi ile yaşayan bir kızın hikayesi."
Bir evrenin kaderi, birbirine bağlı kalpleri saklayan beş silinmiş hafızanın e...
Bu bölüm, kurgunun konusunu anlamamız için önemli sahneler içeriyor. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.
⚜
Okumaya başlamadan önce kum saatlerimizi çevirelim. ⏳
⚜
🎶Jaymes Young- One Last Time
⚜
*Ver, escuchar, vivir: Gör, duy, yaşa
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Siyah hiçlikse ve ölümün sembolü siyahsa, ölüm hiçlik olarak nitelendirilebilecek kadar basit bir şey miydi?
Hiçlik; ölüleri değil, bazı insanların bizzat kendisini simgelerdi.
Kendimi bir hiçliğin ortasında gibi hissediyordum.
Kraliçe'nin tahtının etrafına konulan sedirlerde oturuyorduk. Tam karşısına yerleştirilmiş sedirde ben vardım. Bir yanımda Berçem, diğer yanımda ise dokuz sene önceki haline kıyasla fazlasıyla büyümüş görüntüsünü hâlâ garipsediğim Victoria Puigmarti oturuyordu. Sağ çaprazımda Aren, sol çaprazında da ikizler vardı. Bakışlarım inatla dördünün yüzüne kaymak ve gerçekliklerini sorgulayarak bakmaya meyilliydi fakat bu dürtüyü bastırarak onlara değdirmiyordun gözlerimi.
Kraliçe bana öyle dikkatli bakıyordu ki, istemsizce kaşlarımı çatmıştım. "Reina," diye mırıldandı ikizlerden birisi sessizliği bozarak. "Bir şey demeyecek misin?"
Tebessüm etti kadın ama konuşmadı. Berçem'e şu an tam olarak ne yaşadığımız hakkında hiçbir fikrim olmadığını belirten soru işaretleriyle dolu bakışlarımı gönderdiğimde dudaklarını kıpırdatarak sorun yok dedi ancak bu beni rahatlatmaya yetmemişti.
"Yıllardır Salvadores'in tamamlanmasını bekliyoruz," diye araladı sonunda dudaklarını. "Ve sonunda asıl beklediğimiz, asıl yolunu gözlediğimiz kişi geldi."
