Avnî

0.3

"Ah! Aslan! Vlad!"

Lale koşarak ona doğru gelen yakın arkadaşlarına atıldı. Kollarını sardığı kızıl saçlı çocuğun üstündeki deri gerindi ve çıkardığı sesi bastıran kahkahalar eşliğinde Lale'yi etrafında döndürdü ve indirdi. Mavi gözleri olan genç adam gülümsedi ve ona doğru kollarını açan kıza sıkıca sarıldı. Uzun zamanlı hasret bitmişti nihayet, Lale iki arkadaşının da kötü haberiyle kahrolmadığı için tekrar şükretti.

"Sizi o kadar çok özledim ki!" İkisinin de boynuna sarılıp kendine eğilmeye zorladığında genç adamlar kıkırdadılar ve birbirlerine sarılmakla vakitlerini aldılar. Lale çok geçmeden ikisinden de uzaklaştı. Zira ikisinin de iyi olduğuna emin olmak istiyordu.

"Yaranız bereniz yok değil mi?" Vlad başını iki yana salladı ve çite yaslandı. "İyiyiz Lale, ama bu gidişle yorgunluktan öleceğiz" Aslan arkadaşının bu haline güldü ve genç kıza döndü. "Sadece gece nöbet tuttuk. Uykusuz kalınca biliyorsun, amma huysuz olur kendisi"

Lale kıkırdadı ve ellerini Vlad'ın omzuna çıkardı. "Bir an hiç gelmeyeceksiniz sandım"

Vlad gülümsedi. Aslan ise çitlere yaslı olan arkadaşının omzuna hafif bir yumruk atıp el salladığında Lale ile vedalaştılar.

"Ah, Radu'yu bir görsen! O kadar tatlı bir şey oldu ki -" Lale gülerek anlattığı son vaziyetler nedense Vlad'ın umrunda bile değildi. Lale, Vlad'ın gözlerini takip etti ve has bahçeden onlara doğru gelen Esme, Radu ve ikisine eşlik eden şehzade ile Lale yutkundu.

"Vlad, Mehmed ile aranı iyi tut, olur mu?" Lale teminatını almak için Vlad'a döndü. Vlad'ın çatık kaşları arasındaki şefkat kaybolmuştu bile. "Vlad, beni dinliyor musun sen?"

"Söz veremem"

Lale, Vlad'a aynı şeyleri söyleyecekken Radu, ağabeyine doğru koştu ve kucağında kendini buldu. Esme ise Lale'ye selam verdi. Şehzade, Esme'nin elini tuttu ve Lale'ye hafifçe gülümsedi.

"Hoşgeldin ağabey! Şehzade Mehmed'den rica ettim beni sana götürmesini" Tüm güler yüzlülüğü ile Radu ağabeyiyle hasret giderirken Vlad onu kesti, "Teşekkür ederim Şehzade'm" Mehmed başını eğmekle yetindi.

"Lale, Lale! Gül Hatun'la beraber taşlıktan geçerken Candeva Hatun'la karşılaştık" Lale, Candeva'nın ismini duyunca dikkatini Esme'ye verdi. "Öyle mi?"

"Evet, senin ağabeyimin yanında olmandan hep söylendi durdu. Gül Hatun onu falakaya yatırdı" Bunu kıkırtıyla söylediğinde Mehmed'in yüzündeki hafifçe olan tebessüm söndü ve kaşları çatıldı. "Falaka mı?" Esme ağabeyini onayladı ve devam etti, "Babamın yeğeni olduğun için sana edilen hakaret Aliye-i Osman'a edilmiş sayılıyormuş. Gül Hatun öyle söyledi"

Lale istemsizce gülümsedi fakat Candeva için üzülmekten kendini alıkoyamamıştı. Hatun bariz, onu kıskanıyordu. Mehmed'e olan ilgisi haremin dilindeydi ne de olsa. Gerçi, şehzadenin bundan bihaber olması işleri acem yumağına çeviriyordu lakin Lale, şehzadenin alakasından memnundu.

Raksetmek için gelen cariyeyi kovduğu gün geldi aklına. O gün bile kıskanmıştı, Candeva'nın da aynı onun gibi kendisini kıskandığını düşünüyordu.

"Cezayı haketmiş, Lale hanedan soyundan, alelade bir hakarete maruz kalması zinhar affedilemez" Vlad, Radu'yu kucağından indirirken söyledi. Mehmed ise Vlad'a katıldı. "Bence de. Hatun'u zindana atmaları icap ederken faklaka yeterince hafif bir ceza olmuş" Lale yüzündeki ekşi ifadeyi sildi ve derin bir nefes aldı. "Vlad, Aslan'a selamımı söyle. İkiniz de iyice dinlenin, iyileşin"