CAN'IM

11. BÖLÜM

Şuraya şöyle güzel bir konuşma yaparak başlayayım. Öncelikle bu kitaba başlarken bu kadar hızlı okunacağını hiç tahmin etmiyordum. Neyse önemli olan bu değil ama hepinize teşekkür ederim .

Ben de kendim abi -aile kitapları okumayı çok seven biriyim o yüzden bu satıra sevdiğiniz aile kitaplarını yazarsanız gören herkes okur. Hem ben de kendime yeni kitaplar bulmuş olurum. Bunu reklam olarak algılamam merak etmeyin. Heyecanla bekliyor olacağım. Arada kendiminkileri de eklerim . Öptüm muck.

Canan'dan

"Ne demek buraya taşınıyorlar? Sırf ben oraya gelmiyorum diye mi?"

Evde koltukta oturmuş nenemi dinlerken duyduğum şeylerle gerçekten şaşırmıştım. Taşınmak bu kadar kolay mıydı ?

"Ne şaşırıyorsun zilli ? Gözünün içine bakıyor adamlar. Ah ah saf kızım benim."

Homurdanıp üstümdeki battaniyeyi bunalıp yere fırlattım. Ani hareketimden dolayı kolum acırken dudaklarımı ısırdım. Bacağım bitmemişti daha kolum başlamıştı. Resmen kendime belayı çekiyordum.

Çalan kapıyla nenem açmaya giderken bende elimdeki çayı içmeye devam ettim. Aklım karmakarışıktı ve bu hiç hoşuma gitmiyordu. Bana bu kadar değer vermeleri kendimi özel hissettiriyordu ama onlara alışmak gözümü korkutuyordu. Ben onlardan değil kendimden korkuyordum. Onları kırardım, üzebilirdim kapanmamış yaralarımın acısını onlardan istemsizce çıkarabilirdim. Ağzımdan çıkanı kulağım duymazdı. Durum bu haldeyken söylediğim her söze değer vermeleri işleri daha da zor duruma getiriyordu. Sinirle ofladım.

"Noldu kız buna yine batmış gemileri. Çabuk iyileş kız düğünümüz var ahey ahey."

İçeri girip saçma hareketlerle dans eden Nermin Teyze'ye gülen gözlerle baktım.

"Noldu teyzem ne bu neşe?"

"Valla istemeye gidiyoruz kızı beş gün sonra. O koluna söyle hızlı iyileşsin sende geleceksin çünkü."

Kolum: Tamam

"Hayırlı olsun diyelim o zaman. Berat Abi'ye ilaç içirip mi gitsek ya?"

Ortaya attığım fikir Nermin Teyze'yi ciddi ciddi düşündürürken şaka yapmıyordum. Hayır bu adamda neden aşırı heyecandan bayılıyorsa? Yeni çıkmıştı bu da.

"Aman boşver biz kızı isteyelim o ne halt yerse yesin. Gelin değil kız evlat alıyorum ben. Napayım eşşek kadar oğlu."

Kahkaha atarken Elif ablanın ne kadar şanslı olduğunu düşünmeden edemedim. Gerçekten Nermin Teyze hayatımdaki en iyi insanlardan biriydi.

"Neyse sen söyleme bunu Elif kızıma sonra Berat'ı sinir ediyor bizimki de bana sarıyor."

Sinsi gülümsemem yüzümde yer edinirken gözlerini kısıp başını iki yana salladı. Tabiki söyleyecektim.

"Zilli şeytan ya."

Nermin Teyze kendi kendine mırıldanıp mutfağa doğru giderken yavaşça ayağa kalkıp pencereye doğru gittim. Hava ne açıktı ne kapalı tam sevdiğim gibiydi. Mahallede gözlerimi gezdirirken karşı bankın altında oturan bedeni görünce gözlerimi büyüttüm.

"Nene inşallah ben körümdür de şurada oturan Yavuz değildir."

İçeriye doğru bağırdığım için nenem hızlıca yanıma gelip götüyle beni itekleyip pencereden dışarı baktı.