CAN'IM

10. BÖLÜM

Canan'dan

"Kızım şundan da ye bak şifa olur."

Elindeki kaşığı zorla ağzıma sokan Derya Hanım'a baygınca baktım. Kolumdan yaralandığımdan beri hastahanedelerdi. Şimdi de bana zorla çorba içiriyordu.

"Kolun nasıl oldu güzelim? Acıyor mu hâlâ?"

Geldiğinden beri bilmem kaç kere sorduğu soruyla Turgut Bey'e döndüm. Gülümseyip başımı iki yana salladım. Azıcık sızlıyordu o kadar.

Gözlerim birbirine düşmanca bakışlar atan Çağan ve Berat Abi'ye döndü. Aralarında ne geçtiğini bilmiyordum ama geldiklerinden beri ikisi de birbirinden hazetmiyordu.

"Kendine niye dikkat etmiyorsun güzelim? Yemin ederim yüreğim ağzıma geldi."

Mahcubça bakışlarımı kaçırdım. Çenemde hissettiğim baskıyla beni yine kendine çevirdi.

"Sana kıyamıyorum bile. Aklın kalmasın halledeceğim bu konuyu da. Şerefsiz herif öldürmediğime şükretsin."

Sonlara doğru sinirle mırıldanmasıyla odada ki herkes yeniden gerilmişti. O şerefsize ne olacaktı bilmiyorum ama bana verdiği söz ile için rahatlamıştı bile. Gerçekten normal değildim.

"Diğerleri biliyor mu hastahanede olduğumuzu?"

"Bilseler burası şu an ahıra dönmüştü kızım. Söylemedik daha ama öğrenmeleri lazım. Sonra bana kızıyorlar."

Turgut Bey'in göz devirmesiyle kıkırdadım. Oğulları hakkında bu kadar sevgiyle bahsetmesi gözlerimi yaşartmıştı.

"Güzelim doktor çıkabilirsiniz dedi. Gel Hatice Sultan'la sizi eve bırakayım."

Berat Abi'nin konuşmasıyla Çağan'ın gözleri kısılırken olduğu yerde doğruldu.

"Aslanım bizde bırakırız kardeşimizi. Sen sıkıntı etme. Hem ifadesini alacağız. Sen Hatice Hanım'ı bırak daha yorulmasın buralarda."

İkisi arasındaki gerilmeye gülmemek için bakışlarımı kaçırdım. Derya Hanım'ın muzip bakışları Çağan'dan bana döndü.

"Abilerinin rakipleri olduğunu bilseydim her gün kudurturdum onları. Oh olsun."

Şokla karşımdaki kadına bakarken aklından geçen planları gerçekten merak ediyordum. Bir de sinsi sinsi gülümsüyordu. Turgut Bey onaylamaz bakışlarını karısına gönderirken bir yandan hoşuna gittiğini anlayabiliyordum.

"O zaman bende burada beklerim babamgil bırakır neneyi. Yanından ayrılmam Canan'ın bana emanet o."

Çağan'ın sinirle homurdanıp bana dönmesiyle ona gülümsedim. Yüzü anında yumuşarken şaşırmamak için kendimi tuttum. Bu kadarı normal miydi?

"İyi, bekle bakalım. "

Arkasına yaslanıp hızla telefonu eline aldı. Ona kuşkulu gözlerle bakarken bu kadar çabuk kabullenmesi inandırıcı gelmiyordu.

İçeri giren polis memurlarıyla olduğum yerde doğruldum. İfademi alacaklarını söylediklerinde herkes dışarı çıkmış bende olanları bütün doğrularıyla anlatmıştım. Üstüne üstlük oğlununda beni rahatsız ettiğini belirtmiştim. Sürünsün köpek.

İfadem alındıktan sonra içeri tekrar girmişlerdi fakat yorgunluktan gözlerim kapanıyordu.

....................................